Mooie verweving van verhaallijnen

Een lijvig boek van meer dan 800 bladzijden. Maar wat een indrukwekkend boek. Allereerst had ik het geluk dat ik een boekpresentatie mocht bijwonen bij de uitgever waarbij Guillermo Arriaga geïnterviewd werd door Nelleke Geel, de uitgeefster.
Een waar genoegen, waarbij veel achtergronden over het schrijfproces verteld werden door de auteur. Zo is de verhaallijn pas tijdens het schrijven ontstaan en heel veel gebeurtenissen uit zijn leven worden in zijn boek verwerkt. Wel benadrukt hij dat het geen autobiografie is.

In De Ontembare lopen 2 verhaallijnen. De ene gaat over Juan Guillermo. Hij had een tweelingbroer, maar die is nog voor de geboorte overleden. In korte tijd verliest hij zijn broer Carlos die vermoord wordt, zijn ouders en zijn oma. Deze verhaallijn speelt zich af in Mexico-Stad. Een stad waarin de politie corrupt is en “de goede jongens” eigen rechter spelen. En het duistere leven zich vaak op de daken afspeelt. Juan Guillermo wil de moordenaars van zijn broer wreken, maar of dit nu zo’n goed idee is?
De andere verhaallijn speelt zich in het noordelijke Canada af waar Amaruq jacht maakt op een wolf. Een reis door de bossen, sneeuw en over bergen en rivieren. Met alle gevaren die zich daar voordoen. Lukt het hem om de wolf te doden?

Deze twee verhaallijnen lijken ogenschijnlijk niets met elkaar te maken te hebben, maar niets is minder waar. Langzamerhand kom je er achter dat ze prachtig met elkaar verweven blijken te zijn.
Afwisseling van de verhaallijnen en ook nog eens niet in chronologische volgorde geschreven maken dat je steeds meer verbinding vindt tussen de verschillende verhalen.

De titel slaat op meerdere personages en is dan ook zeer goed gekozen.

De schrijfstijl van Guillermo is er een die de aandacht vast houdt. Hij weegt zijn woorden goed af. Opvallend hoe hij ook speelt met woorden, letters en lege ruimtes. Een voorbeeld hiervan is dat hij de stilte duidelijk wil maken door het woord een paar keer te noemen, dan een lege bladzijde en dan opnieuw STILTE te schrijven. Het lijkt verspilling van papier als ik het zo beschrijf, maar het effect is er zeker. Je voelt de stilte. Zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Indrukwekkend mooi.
De auteur schuwt de ruwheid en het geweld zeker niet. Passages die zeer heftig zijn wisselen ook juist weer heel liefdevolle scenes af. Afwegingen tussen wraak en vergeving komen met enige regelmaat terug. Arriaga laat je hierover nadenken.
Tijdens het interview maakte Guilermo Arriaga duidelijk dat het een boek van hoop en liefde moet zijn en geen boek van geweld en ellende.
Daar is hij zeker in geslaagd.
Zoals je van een heet kopje thee nipt zo proef je de woorden bladzijde voor bladzijde tot je met een glimlach om de mond het boek dichtslaat.

Hierbij wil ik uitgeverij Atlas Contact bedanken dat ik dit boek mocht lezen en het interview mocht bijwonen.