Aparte oorlogsgeschiedenis

Wenen, 1938. Oostenrijk wordt geannexeerd door Duitsland en rassenwetten worden van kracht. Joden zien hun toekomst vooral in het buitenland. Als de ouders van de 13-jarige Otto de kans zien om hun kind naar Zweden te sturen, aarzelen ze niet. Zijzelf zullen hem later daar ophalen en doorreizen naar veiligere oorden, zo luidt hun plan. Ze schrijven hun zoon elke dag een brief, van de zekerheid op een snelle hereniging tot het fatalistische "bijna zijn wij aan de beurt"...
Een verhaal dat echt gebeurde, jammer genoeg. Op basis van meer dan 500 brieven reconstrueerde Elisabeth Asbrink de jaren 1938-1944 uit het leven van de jonge Otto. Je voelt hoe de hoop van de ouders omslaat in whishfull thinking en uiteindelijk wanhoop. De pijn en het gemis komen sprekend uit de brieven naar voor, alsook de beklemming die Otto voelt omdat hij steeds aangespoord wordt om meer te schrijven. Tussen de brieven krijgen we info over de gang van zaken, interviews met nabestaanden, verslag van onderzoekswerk. Erg afwisselend, met heel veel vaart en sprankelend taalgebruik. De lezer krijgt een heel aparte inkijk in de Tweede Wereldoorlog en komt heel wat nieuwe feiten te weten die zich afspeelden in de coulissen van 's werelds schouwtoneel. Ook in Zweden waren nazistische groeperingen. Otto's gastgezin in Zweden was Duitsgezind. Ingvar Kamprad, hun zoon en een leeftijdsgenoot van Otto, was gegrepen door het nazistische ideeëngoed en in de ban van hun plaatselijke leider. Toch werd Otto knecht op hun boerderij en sloten hij en Ingvar vriendschap. Hoe dat kon, wil de auteur uitvlooien en bijt er zich fel in vast. Een zeer aparte en interessante oorlogsgeschiedenis!