Spannend, vermakelijk en creepy !

In korte hoofdstukken krijgen we een beeld geschetst van Belle en Marja, 2 vriendinnen die geen geheimen hebben voor elkaar. Belle haar vriend Ruben heeft hun relatie efkens ‘on hold’ gezet en net op dat moment komt dikke Dean , een schoolgenoot van vroeger terug op het toneel. Marja vindt dit maar bizar en waarschuwt Belle om voorzichtig te zijn. Ook Ruben heeft al spijt van zijn beslissing want Dean, die al zijn hele leven een adoratie heeft voor Belle, ziet zijn droom misschien toch nog werkelijkheid worden.

Na het eerste hoofdstuk besef je al dat er iets lugubers zit aan te komen. Met een heel beeldende schrijfstijl kun je perfect alle handelingen volgen en zie je voor ogen wat er zich in die bizarre ruimte afspeelt.
Zowel de relatie van Belle met Ruben, maar ook de gebeurtenissen uit het verleden tijdens hun schooljaren worden opgerakeld. Dat dikke Dean heel wat op zijn bordje heeft gekregen wordt al snel duidelijk maar het lelijk varkentje is nu toch wel anders uitgegroeid.

“Maja neemt met een gezicht vol trots en een mysterieuze blik een slok wijn. ‘Mij moet je niet leren hoe je een man moet dirigeren. Ze hebben leiding nodig, maar ook het gevoel dat ze zelf de leider zijn. Eigenlijk is het de edele kunst om hen op een voorzichtige manier in de juiste richting te duwen.’”

Op een enerzijds speelse wijze maar met een verraderlijk ondertoontje krijgen we van alles voorgeschoteld. Spanning, humor en tragedie wisselen elkaar af. Een vleugje romantiek, een berg pesterijen en een ‘kwakje’ van de kwajongensstreken. Maar ook de onzekerheid en de twijfel en vooral de dubbele gevoelens over al die bizarre situaties worden extra in de verf gezet. De personages zijn ook goed uitgewerkt, geen oppervlakkige personen maar met diepgang en ja daar zitten rotkarakters tussen. Heel meeslepend verteld, fraaie zinnen en vooral heel veel emoties die er bij komen kijken.

Het resultaat is een verhaal die mysterieus aanvoelt, waar vriendschap en loyaliteit op de proef worden gesteld en met een stijgende spanning waardoor je bezeten wordt om de ware toedracht te achterhalen. En wat een ontknoping!
Dat Alexander Olbrechts kan schrijven, staat als een paal boven water. Zijn thrillers grijpen je naar de keel, maar als de auteur je bij je nekvel kan grijpen in een luttele 100 bladzijden dan zeg ik: chapeau!