Schalkse, pakkende en ontroerende roman

René , een boerenzoon, 12 jaar oud, geen vrienden of vriendinnen en dus een eenzaat. Hij leest veel, helpt zijn moeder samen met zijn broers, want zijn vader is helaas overleden.

Het is 1969, de tijd van de hippies en de flowerpower, buiten ravotten en relletjes schoppen. De nonnen en paters een loer draaien om dan ’s avonds weer met een rood uitgetrokken oor en 20 bladzijden straf huiswaarts te keren. Playboysboekjes onder het bed, heimelijk naar de meisjes loeren en uren rondtoeren op een gammele fiets…

Tot café de Fox zijn deuren terug opent en er een nieuw gezin met 3 dochters  er hun intrek hebben genomen. In tegenstelling tot andere meiden, heeft Gina wel oog voor René en een hechte vriendschap ontstaat. Nochtans is Gina alles wat René niet is. Rebels, ongelovig en ongemanierd. Maar het brengt alleszins leven in de brouwerij. En gaandeweg begint René toch zijn twijfels te krijgen over onderwerpen en handelingen die vroeger als vanzelfsprekend werden aangenomen en uitgevoerd. Een nieuwe wereld gaat voor hem open, maar het is helaas niet altijd rozengeur en maneschijn…

 

De amusante en vlotte schrijfstijl brengen je direct in de juiste sfeer. De leuke Vlaamse woorden en sappige uitdrukkingen en metaforen maken er een luchtige en behaaglijke vertelling van. De auteur weet de magie en de sfeer heel goed over te brengen. Het lijkt een onbezorgde periode waarbij het plattelandsleven liefdevol en rustig aan voorbij trekt. Maar gaandeweg vertoont de ogenschijnlijk onbekommerde en zorgeloze periode waarin René zijn dagen slijt, de eerste barsten. De nachtmerries die hem kwellen, schuldgevoelens die blijven steken zijn en dan het zorgeloze  leven van Gina, die toch niet geheel vlekkeloos verloopt, zoals ze laat uitschijnen.

“Wat een tang. Ze vond haar rol van portier de belangrijkste in het hele klooster. Wie te laat kwam, kon het vergeten om ongemerkt binnen te sluipen. Altijd op de loer als een vadsige spin greep ze de onfortuinlijke laatkomer bij de oren en sleurde hem naar de vermaledijde hoek naast het kraantje waar niet van gedronken werd.”

Het verhaal begint als een ondeugende streekroman maar hoe verder in het verhaal en hoe meer we René en Gina echt leren kennen, hoe meer verdriet en onrust komt bovendrijven. Het is een pakkend en ontroerend verhaal, die verrassend veel diepzinniger gaat, dan in eerste instantie gedacht.

Het einde is open, maar heb al gezien dat een volgend deel klaar is, dus heel benieuwd naar het vervolg in “De Parisienne.”