Ik waande me in Zandvoort aan Zee

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

De thrillers van Linda van Rijn worden hier altijd met plezier gelezen, of dit nu door mij of door Bryan is. Beiden lezen wij deze boeken altijd met veel plezier. Ook bij Zandvoort aan Zee is de schrijfstijl weer meteen herkenbaar en ik zat alweer vrij snel in het verhaal. Het zijn meestal personages waar iedereen wel iemand in herkent, een vriendin, een oom, tante, de buurvrouw of wellicht zichzelf en daardoor spreken deze boeken denk ik ook zo aan. Het zijn doodgewone personages zonder opmerkelijke karaktereigenschappen of extreme krachten.

Het verhaal neemt ons mee naar Zandvoort waar de familie een mooi huis gehuurd heeft, om hun twaalf en een half jarig huwelijk (ondertussen al dertien jaar) te vieren. In het begin lijkt het meer een roman te worden. Alles lijkt koek en ei binnen de familie. Ze genieten van hun huis, de zee en de zon. Maar de bewuste avond van de verdwijning van Judith is ook een echt kantelpunt in het boek. Dan komt ook het verhaal in een stroomversnelling. Mandy gaat zelf op onderzoek uit en komt bepaalde dingen te weten. Hierdoor begint ze aan alles te twijfelen. Dit geeft ook het hele verhaal een onverwachte wending en hierdoor wordt de vermissing tijdelijk naar de achtergrond gedrongen. Echter doordat dit perfect in het verhaal paste was ik hier eigenlijk niet verbaasd over. Naderhand denk je er wellicht anders over, maar op het moment wist je als lezer ook nog niet zoveel als de alwetende verteller en dan zijn de stappen die de politie onderneemt vrij logisch. Wel kwam de dader voor mijn gevoel aan het eind een beetje uit de lucht vallen. Ik had over die persoon wel al mijn twijfels, maar daarvoor nam diegene een te kleine rol in.

Ik heb weer erg genoten van deze Linda van Rijn en kan dan ook niet wachten tot we ‘Provence‘ kunnen gaan lezen. Deze ligt hier gelukkig al op onze boekenstapel om gelezen te worden.