Origineel, maar wist me niet te overtuigen

- Als de aarde door de ruimte galoppeert en jij galoppeert er met je tijddronken brein door licht en donker achteraan, kan er niets eindigen. Een einde is onmogelijk, er kunnen alleen cirkels zijn.
- Al snel groeit er in hen allen een wens. Het is de wens - nee, de noodzaak, het vurige verlangen - haar te beschermen, die immense maar piepkleine aarde. Dat wonderschone, zo bizar lieflijke ding. Het ding dat, bij gebrek aan alternatief, zo onmiskenbaar hun thuis is. Een tomeloos oord, een fel flonkerend hangend juweel.
- De aarde wordt gemodelleerd door de onversneden kracht van de menselijke begeerte, die alles heeft veranderd: de bossen, de polen, de stuwmeren, de gletsjers, de rivieren, de zeeën, de bergen, de kusten, de lucht. Een planeet gevormd en ingericht door de menselijke begeerte.
- Wat mist hij haar. En toch, als hij vandaag een vlucht naar huis kreeg aangeboden zou hij die absoluut niet aannemen, en als het over een paar maanden zover zal zijn, zal hij niet willen gaan. Een verslaving: het heimwee-hoogtewee van de ruimteroes.

Aan zinderende zinnen geen gebrek in deze winnaar van de Booker Price 2024 'In orbit' van Samantha Harvey. 'Het heimwee-hoogtewee van de ruimteroes': ik geraak er meteen van in hogere sferen ;)

Een orbit is, voor de leken onder ons inclusief mezelf, en ik citeer wikipedia: "een baan, een pad dat een object in de ruimte volgt rond een ander object, zoals een planeet of een ster." Concreet in deze roman maken 6 astronauten, 4 mannen en 2 vrouwen van diverse nationaliteiten, 16 keer een zonsopgang mee gedurende 24 uren vanuit de ruimte. Slechts 174 pagina's telt dit boek, maar de liefde voor kosmologie en het respect voor het werk van astronauten spat van de pagina's. Zoals uit één van bovenstaande quotes blijkt, vinden onze astronauten hun opdracht allesbehalve evident, en blijft de aarde hen mateloos fascineren. Hoe nietig je als mens bent wanneer je haar aanschouwt, hoe nederig voor wat ze mogen meemaken en zien vanuit de ruimte.
Ik snap volledig waarom dit boek de Booker Price gewonnen heeft. Het onderwerp is origineel en ongezien, het dwingt respect af voor de aarde en hoe we met haar omgaan, het leert je meer over de gedachten en gevoelens van astronauten, die toch 9 maanden afgescheiden zijn van hun dierbaren en rondzweven in het ruimtestation. Hoe dat routineuze leven werkt en wat er in hun hoofd omgaat, want het is toch iets dat tot de verbeelding spreekt: hoe (over)leven zij daar zo lang, wat doen ze daar precies?
En toch. Toch had deze roman me niet helemaal mee. Is het de uitgesponnenheid van de beschrijvingen? Of is het net omdat de personages naar mijn aanvoelen niet voldoende uitgediept werden? Ja, ik weet dat dat elkaar tegenspreekt. Maar bon. Ik kan er dus niet precies de vinger op leggen, maar dit boek was niet helemaal mijn ding. Dan was ik meer onder de indruk van 'De bewaring' van Yael van der Wouden, ook genomineerd. Maar ik mocht niet mee stemmen natuurlijk. Voor ieder wat wils.