Een vriendschap in steen gebeiteld , niet kapot te krijgen maar toch zo poreus...

"We zijn geen magneten. We zijn een symfonie. En zelfs een symfonie heeft stiltes nodig."

Oh Mimo en Viola. Twee verwante zielen, twee verschillende werelden. Wanneer de bedremmelde jonge Mimo de dromerige spring-in-het-veld Viola Orsini ontmoet, ontstaat er meteen een melodie. Eentje waarin een levenslange vriendschap klinkt, met af en toe valse noten, maar vooral een terugkerende motief: dat van een onverwoestbare trouw en toewijding.
Mimo strompelt door het leven, maar weet zich, door zijn talent als beeldhouwer, op te werken tot een gerespecteerd burger, die in de hoogste kringen vertoeft. Viola is een meisje uit de meest toonaangevende families in Italië, de Orsini's, maar ondanks haar pienterheid en inzicht, verdwaalt ze in de kieren van de tijd. En dat maakt het zo tragisch. Een sterke vrouw die haar stempel op de wereld zou kunnen drukken als ze daarvoor de kans krijgt, maar gedwarsboomd en monddood gemaakt wordt. Mimo blijft over haar waken, maar is zelf niet vies van wat politiek gekonkelfoes hier en daar om zichzelf te verrijken. Op zijn sterfbed blikt hij terug op zijn leven, en de mysterieuze pietà die hem wereldberoemd maakte, maar die verborgen wordt gehouden in een klooster omdat ze als schandaleus wordt aanzien.
Dit boek werd me aangeraden door mijn collega Latijn, en nu ik het uit heb snap ik waarom. De setting (Italië), de periode (begin twintigste eeuw, maar het voelt vaak middeleeuws aan), de rijke taal, de machtsstrijd. Het is een boek dat ik bijzonder graag gelezen heb, en dat, wegens zijn diverse thematieken, een breed publiek kan bekoren. Absolute must read!