Die boekenkasten moesten juist opgeschoond!

Opruimen, plaats maken voor nieuwe parels, voorkomen van doorzakken van de boekenplanken, dat was de opzet van mijn Stoptober Challenge. Ik zou geen enkel boek aanschaffen deze maand en hoopte dat ik na het lezen van enkele exemplaren meer ruimte in de kast zou hebben. In het vorige artikel kon je lezen dat dit niet eenvoudig is als je een mals en smakelijk boekenpakket wint bij Hebban. Nu, na enkele weken, kan ik vertellen dat het nog veel moeilijker bleek dan ik dacht.

 
Met mijn Challenge gaat het best aardig maar...

...hoe staat het nu met mijn boekenkasten? Het lijkt wonderbaarlijk want ik heb nog geen boek gekocht en toch blijft de ruimte in de boekenkast krimpen. Ik doe nog wel zo mijn best.

Noodlot tarten

Afgelopen weekend liep ik met dochterlief even de boekhandel binnen omdat zij op zoek was naar een agenda en omdat ik nog wel wat kaarten wilde aanschaffen. Dat was een gevaarlijk moment bemerkte ik direct toen ik binnenkwam. Ik hield me keurig aan mijn opdracht en kocht enkele kaarten met de opdruk van boeken. Die trekken altijd als eerste mijn aandacht. Doordat ik moest wachten bij de kassa, veilig met mijn rug naar de boeken gekeerd, kreeg ik een display met Notebooks in de smiezen. Het voordeel van deze boeken is dat ze geen lettertjes bevatten en razend duur zijn. Ik heb ze alleen allemaal even geaaid en vriendelijk toegesproken en was gelukkig snel aan de beurt zodat ik niet alsnog in de verleiding kon komen. Goed hè?

Ook is het me gelukt om niet in te schrijven voor nieuwe leesclubs en Giveaways in de afgelopen oktoberse dagen. De leesclub van Leeuwen wekken van Ayelet Gundar-Goshen heb ik wel vijf keer aangeklikt en ook weer uitgeklikt. De reiziger van Ulrich Alexander Boschwitz was nog een graadje moeilijker om te weerstaan. Daar durf ik niet eens naar de cover te kijken, bang dat ik toch overstag ga. Doodsbenauwd mijd ik de button met daar op de melding Giveaway, zeker ook bij het Boekblik, waar telkens prachtige exemplaren te winnen zijn die ik dolgraag zou willen lezen.

 
Hoe komt het dan toch...

...dat die planken toch gevuld raken? Een van de redenen is dat ik begin oktober het heerlijke bericht kreeg dat ik mee mocht doen met maar liefst twee leesclubs. De eerste leesclub betrof het feuilleton van het vierde deel over de Cazalets, Bevrijding van Jane Elizabeth Howard. Dat is helemaal geen probleem voor mijn boekenkast want we ontvangen ePubs dus ik kan het lekker digitaal opslaan. De andere leesclub is zogezegd andere koek. In het zwart van de spiegel is niet alleen een geheel ander boek qua inhoud en leeservaring dan het boek van Howard, het is ook nog eens niet digitaal. Natuurlijk wist ik vooraf dat het meer dan 800 pagina's had maar toen de postbode deze roman van Peter Delpeut bezorgde, zakte ik zowat door mijn knieën op het moment dat ik het boek in ontvangst nam. Het is zo dik, echt een Klepper van jewelste, dat het enorm veel kastruimte vraagt, dat daar gemakkelijk vier andere boeken voor in de plaats op de plank hadden gepast! En als dit nou alles was...

Kan ik mijn man de schuld geven?

Het opruimen van boeken is nooit mijn sterkste kant geweest maar sinds ik Hebban, heb ik het er extra moeilijk mee. Juist dit najaar is mijn man bezig met een enorme voorjaarsopruiming. Hij moedigt mij enthousiast aan om met hem mee te doen. Dat was een van de redenen dat ik probeerde mijn kast opnieuw in te richten om meer ruimte te creëren, met deze Stoptober Challenge als gevolg. Toen ik zelf al enigszins tevreden naar mijn kast durfde te kijken verscheen op Hebban nog een extra challenge, die van het vergeten boek. Bij de bijgevoegde enquête stond de confronterende vraag hoeveel ongelezen boeken in de kast stonden te wachten. Ik stond mijn redelijk opgeruimde boekenrij te tellen en op het moment dat ik tot de onthutsende conclusie kwam dat ik minimaal 350 boeken nog niet gelezen had, kwam mijn man op het idee om mij te melden dat ik de boeken in die twee dozen op ons rommelkamertje vergat mee te tellen. Nadat ik bekomen was van de schok (ik weet nog altijd niet of het een plezierige of onplezierige schok was) heb ik geprobeerd een schifting te maken en een aanzienlijk aantal uit die dozen te schenken aan de kringloop. Wel vier boeken (zo trots op mezelf!) heb ik er uit gevist, omdat ik ze dubbel had. Een kleine honderd andere boeken uit die dozen moeten nu ook een onderkomen vinden in mijn kast waar nog geen boekenlegger meer bij past.

Ondanks mijn goede voornemens, ondanks dat ik nog geen boek gekocht heb, buigen mijn boekenplanken nog verder door.

Ik weet het niet zeker en kan jullie raad goed gebruiken: mag ik de schuld hiervan bij mijn man leggen?