Lezersrecensie
Het verhaal van een reddingswerker
Soms zou ik de wind willen zijn is de nieuwe roman van Franco Faggiani. Hij is journalist en schrijver.
Het verhaal speelt zich af in een bergachtig gebied in Italië. Hoofdpersoon is Francesca Capodiferro. Zij is geologe en werkzaam bij de brandweer. Dit is een mannenwereld waarin het voor een jonge vrouw niet meevalt om zich staande te houden. Ze leeft alleen met haar twee honden, die opgeleid zijn om te helpen bij calamiteiten. Als zij in de bergen kampeert, vindt er een aardbeving plaats. Francesca is snel ter plaatse en gaat over tot actie. Nadat haar team is teruggeroepen naar de thuisbasis en Francesca na een ongeval revalideert, heeft ze het gevoel terug te moeten naar het aardbevingsgebied om de klus af te maken.
De schrijfstijl van Faggiani is sober en beschouwend. Zoals in zijn eerdere romans speelt ook hier de natuur een grote rol. De prachtige beschrijvingen van de omgeving en het natuurgeweld zorgen ervoor dat er een duidelijk sfeerbeeld wordt neergezet.
De hoofdpersoon moet zich bewijzen tegenover haar collega’s, waardoor haar karakter in eerste instantie wat hard en zakelijk overkomt. Na verloop van tijd komt haar gevoelige kant steeds meer naar voren. Ook de andere personages ontwikkelen zich op deze manier.
Relaties vormen het belangrijkste thema in deze roman. De relatie met haar ouders, collega’s, geliefden en honden, maar ook met wildvreemden die haar hulp nodig hebben, laten steeds een ander stukje van Francesca zien.
Soms zou ik de wind willen zijn biedt een inkijkje in de gebeurtenissen na een aardbeving en de impact die dit heeft op zowel slachtoffers als reddingswerkers. Maar het is vooral het verhaal van een jonge vrouw die haar eigen pad bewandelt, omgeven door een prachtige natuur.
“Ik had de hele, gigantische ruimte voor me en ik voelde me prettig duizelig. De valleikommen waren nu in duisternis gehuld, maar om me heen weerkaatste de zon nog steeds op de gletsjers, de lucht was helder en je had er alle hemel die nodig was om gelukkig te zijn.”
Het verhaal speelt zich af in een bergachtig gebied in Italië. Hoofdpersoon is Francesca Capodiferro. Zij is geologe en werkzaam bij de brandweer. Dit is een mannenwereld waarin het voor een jonge vrouw niet meevalt om zich staande te houden. Ze leeft alleen met haar twee honden, die opgeleid zijn om te helpen bij calamiteiten. Als zij in de bergen kampeert, vindt er een aardbeving plaats. Francesca is snel ter plaatse en gaat over tot actie. Nadat haar team is teruggeroepen naar de thuisbasis en Francesca na een ongeval revalideert, heeft ze het gevoel terug te moeten naar het aardbevingsgebied om de klus af te maken.
De schrijfstijl van Faggiani is sober en beschouwend. Zoals in zijn eerdere romans speelt ook hier de natuur een grote rol. De prachtige beschrijvingen van de omgeving en het natuurgeweld zorgen ervoor dat er een duidelijk sfeerbeeld wordt neergezet.
De hoofdpersoon moet zich bewijzen tegenover haar collega’s, waardoor haar karakter in eerste instantie wat hard en zakelijk overkomt. Na verloop van tijd komt haar gevoelige kant steeds meer naar voren. Ook de andere personages ontwikkelen zich op deze manier.
Relaties vormen het belangrijkste thema in deze roman. De relatie met haar ouders, collega’s, geliefden en honden, maar ook met wildvreemden die haar hulp nodig hebben, laten steeds een ander stukje van Francesca zien.
Soms zou ik de wind willen zijn biedt een inkijkje in de gebeurtenissen na een aardbeving en de impact die dit heeft op zowel slachtoffers als reddingswerkers. Maar het is vooral het verhaal van een jonge vrouw die haar eigen pad bewandelt, omgeven door een prachtige natuur.
“Ik had de hele, gigantische ruimte voor me en ik voelde me prettig duizelig. De valleikommen waren nu in duisternis gehuld, maar om me heen weerkaatste de zon nog steeds op de gletsjers, de lucht was helder en je had er alle hemel die nodig was om gelukkig te zijn.”
1
Reageer op deze recensie
