Hoe een vrouw haar leven weer op de rit probeert te krijgen na ontrouw door het schrijven van een brief aan de minnares van haar man

Een hartverscheurend verhaal over een vrouw die probeert te verwerken dat haar man een minnares had, en niet weet hoe haar leven er uit zou moeten zien vanaf dit punt.

Het is een boek dat ik niet zelf uitgekozen zou hebben toen ik de samenvatting las, maar ook wel weer leuk dat je zo iets leest wat buiten je comfort zone ligt (ik ontving dit boek omdat ik mee doe aan de Harper’s boekenclub). De machteloosheid en wanhoop kwamen heel goed uit de verf in het boek, en de complete verwarring en niet weten hoe je de ander ooit weer zou kunnen vertrouwen. Het boek is geschreven als een soort lange brief aan de minnares, waarbij verteld wordt hoe de hoofdpersoon en haar partner proberen te onderzoeken of hun relatie stand kan houden en de hoofdpersoon haar verdriet probeert te verwerken.

Ik had wel moeite met het taalgebruik, ik had het gevoel dat ik er ondertiteling bij nodig had. Om een voorbeeld te geven:
“Ik wil ook dat je vanaf nu je gevoelens uitsplitst in verlangens en onvervulde behoeftes, want quasi-emoties zoals je genegeerd, niet gezien of niet gehoord voelen leiden tot meer afstand, snap je dat?”

De partner is erg met zichzelf bezig en een beetje onverschillig. Als lezer trek je al snel de conclusie dat deze twee mensen elkaar niet gelukkig zullen maken en is duidelijk dat het schrijven van dit verhaal niet bedoeld is om de relatie te redden of wraak te nemen op de minnares maar om het verdriet te kunnen verwerken en door het schrijven de gedachten te kunnen ordenen en begrijpen. Een heftig verhaal, en ik merkte dat ik er over na bleef denken tussendoor. Geen boek voor mij, maar zeker knap geschreven en een origineel uitgangspunt voor een roman over ontrouw en het verwerken hiervan.