Het boek is als een kop warme thee op een regenachtige dag, het laat je even stil staan en dankbaar zijn voor al het mooie in het leven.

Wanneer Kotoko moet zien om te gaan m met het verlies van haar broer en haar schuldgevoel omtrent zijn dood, hoort ze over een bijzonder restaurant. Er worden maaltijden bereid ter herinnering van een overledene, waarbij je even contact kunt hebben met deze persoon wanneer je het opeet. Kotoko weet niet wat ze er van moet denken maar besluit het te proberen, en reist af naar een klein plaatsje waar restaurant Chibineko zich bevindt. Ze maakt daar kennis met de kok Kai en de huiskat Chibi. Wanneer ze de maaltijd die voor haar bereid is opeet, staat de tijd even stil. Ze ontmoet inderdaad haar broer even, maar zodra de maaltijd koud wordt zal de ontmoeting over zijn…

Ik vond het mooi gevonden hoe een bestaande traditie in dit boek is gebruikt. In Japan worden maaltijden bereid om een overledene te herdenken, en in dit verhaal is dit aangepast naar een maaltijd waarbij je weer even contact kunt hebben met een overledene. Alle personen in het verhaal hebben zo hun eigen redenen om iemand nog even te willen spreken, en voor allen is dit een ervaring die ze helpt met de verwerking van het verdriet.
De beschrijvingen van de diverse maaltijden en de mooie omgeving van het restaurant zijn een extra bonus wanneer je het boek leest. Het verhaal over de jongen die graag een klasgenootje wil spreken omdat hij gemeen tegen haar geweest is bleef me het meeste bij en vond ik het mooist verwoord.

Het verhaal is als een kop warme thee op een regenachtige dag, het laat je even stil staan en dankbaar zijn voor al het mooie in het leven.