Lezersrecensie
Wat als je een periode van rouw over zou kunnen slaan?
Wat als je de periode van intense rouw na het verlies van een dierbare zou kunnen overslaan? Wat als je, in plaats van weken of maanden verdriet, een maand – misschien wel twee – zou kunnen slapen en wakker zou worden zonder tranen en verdriet? Je zou je dierbare nog steeds herinneren, maar de overweldigende emoties zouden verdwenen zijn. Misschien merk je zelfs dat je glimlacht als je denkt aan de persoon die je mist. Klinkt dat als iets wat je zou willen?
Er is een kliniek in Californië waar Ellis en haar team je na een zorgvuldige screening in een diepe slaap kunnen brengen. Het klinkt als ontsnappen aan verdriet, maar er kunnen bijwerkingen zijn. Sterker nog, een kwart van de patiënten wordt wakker zonder emotionele binding met de overledene.
Ray, Sacha en Ava hebben elk hun eigen redenen om de Poppy Fields te bezoeken, maar een storm zorgt ervoor dat hun vlucht geannuleerd wordt. Ze besluiten samen een auto te huren en hun reis voort te zetten, en ontdekken onderweg wat er met ieder van hen is gebeurd en waarom ze deze reis willen maken. Wanneer ze uiteindelijk aankomen, is niets meer hetzelfde. Naarmate het verhaal vordert, leer je de personages beter kennen en ontdek je wat hun beweegredenen zijn de faciliteit te willen bezoeken. Ava heeft al drie jaar niet met haar zus gesproken en is nog steeds boos over de breuk tussen hen. Ray, de stoere brandweerman, lijkt de dood van zijn broer niet te kunnen verwerken. Sacha, die haar verloofde wilde verlaten, worstelt met haar schuldgevoel.
Hun verdriet brengt hen dichter bij elkaar, en wanneer de jonge Sky zich bij de groep voegt, besluiten ze een omweg te maken om hun bestemming te bereiken. Onderweg vinden ze allemaal inzichten die hen helpen te helen en hun perspectief op het leven te veranderen. De hoofdstukken wisselen af met interviews met patiënten van de Poppy Fields en met flashbacks uit Ellis' leven, wat het verhaal dynamisch en boeiend houdt.
Ik vond de knipoog naar Nikki's vorige roman geweldig – heel leuk bedacht. Wederom een zeer origineel boek!
Er is een kliniek in Californië waar Ellis en haar team je na een zorgvuldige screening in een diepe slaap kunnen brengen. Het klinkt als ontsnappen aan verdriet, maar er kunnen bijwerkingen zijn. Sterker nog, een kwart van de patiënten wordt wakker zonder emotionele binding met de overledene.
Ray, Sacha en Ava hebben elk hun eigen redenen om de Poppy Fields te bezoeken, maar een storm zorgt ervoor dat hun vlucht geannuleerd wordt. Ze besluiten samen een auto te huren en hun reis voort te zetten, en ontdekken onderweg wat er met ieder van hen is gebeurd en waarom ze deze reis willen maken. Wanneer ze uiteindelijk aankomen, is niets meer hetzelfde. Naarmate het verhaal vordert, leer je de personages beter kennen en ontdek je wat hun beweegredenen zijn de faciliteit te willen bezoeken. Ava heeft al drie jaar niet met haar zus gesproken en is nog steeds boos over de breuk tussen hen. Ray, de stoere brandweerman, lijkt de dood van zijn broer niet te kunnen verwerken. Sacha, die haar verloofde wilde verlaten, worstelt met haar schuldgevoel.
Hun verdriet brengt hen dichter bij elkaar, en wanneer de jonge Sky zich bij de groep voegt, besluiten ze een omweg te maken om hun bestemming te bereiken. Onderweg vinden ze allemaal inzichten die hen helpen te helen en hun perspectief op het leven te veranderen. De hoofdstukken wisselen af met interviews met patiënten van de Poppy Fields en met flashbacks uit Ellis' leven, wat het verhaal dynamisch en boeiend houdt.
Ik vond de knipoog naar Nikki's vorige roman geweldig – heel leuk bedacht. Wederom een zeer origineel boek!
1
Reageer op deze recensie