Te zoetsappig

Een leven geleden heb ik als e-book mogen ontvangen van Jerrad Hoff, waarvoor ontzettend bedankt! Ik zag al vaker lovende recensies over dit verhaal voorbij dus ik was ontzettend benieuwd. In dit boek volgen we het verhaal van Sarah en Evan, zowel in het heden als in het verleden. Sarah heeft een moeilijk jeugd gehad en probeert in de zomer van 1972 op Gasparilla Island haar leven weer een beetje op de rit te krijgen. Hier wordt ze smoorverliefd op Evan, die meteen hetzelfde voor haar voelt. Maar na een stomende zomer scheiden onverwacht hun wegen. Wanneer ze elkaar na vier decennia weer terugvinden blijken de oude gevoelens niet gesleten te zijn, maar een happy end is nog steeds niet zeker.

Wanneer je een hopeloze romanticus bent zul je smullen van dit verhaal. Intense liefde staat centraal in dit verhaal, zowel tussen geliefde als vrienden en (gekozen) familie. Helaas kon ik er zelf niet zoveel mee. Ik vond het te zoetsappig en elke emotie was naar mijn mening te overdreven. Zo wordt er om de haverklap tranen met tuiten gehuild. Dit zorgde er bij mij voor dat ik de tranen hun betekenis verloren en ronduit irritant werden. Maar ook andere emoties werden te extreem geuit. Zo wordt er ook continu “geschaterlacht”, ook op momenten waarvan ik dacht dat men eerder een glimlachje zou laten zien. De dialogen waren voor mij te zoetsappig, er werd continu herhaald hoe gelukkig men is, wat voor mij voelde als overkill.

Ik vond het concept van het verhaal ontzettend mooi, maar de uitwerking was gewoon niet voor mij. Misschien als het boek de helft dunner was geweest dat het mij meer aangesproken zou hebben. Want naar mijn mening kwam er ontzettend veel herhaling voor en waren scenes te gedetailleerd beschreven. Zo krijg je bij boottochten te horen of ze naar het noorden of zuiden gaan en worden de 20 eilanden die ze daarbij passeren bij volle naam genoemd. Details die niets aan het verhaal toevoegen, maar waardoor je wel een alinea verder hebt gelezen. Ditzelfde geldt ook voor gevoelens van de personages. Deze zijn vaak door acties al duidelijk (als er weer met tranen en tuiten gehuild wordt kun je al raden dat iemand niet blij is), maar het wordt vervolgens ook nadrukkelijk benoemd.

Wat mij ook stoorde is dat de personages te extreem voor de wind ging. Ja, er worden heftige en intens verdrietige gebeurtenissen besproken, maar het meerendeel hiervan komt uit het verleden. In het heden is Sarah een bestseller auteur die honderden miljoenen verdiend (dat is volgens mij nog nooit een schrijver gelukt) en heeft ze persoonlijke connecties met de president. Als het hierbij was gebleven had ik erin kunnen komen. Maar haar dochter beschikt over dezelfde gaven en wordt vrijwel net zo succesvol. Ook is er een amateurfotograaf die een ontzettend grote en belangrijke klus in de wacht sleept zonder zich ervoor te hoeven bewijzen. Iedereen schijnt ook een perfect modellen lijf te hebben, zelfs de personages op leeftijd en iedereen kan fantastisch dansen. En elk personage, zelfs minder belangrijke bijpersonages, vinden de liefde van hun leven. Dit was voor mij gewoon te veel en te overdreven. Alles bij elkaar zorgde er voor mij voor dat het verhaal te ongeloofwaardig werd.

Normaals, de plot van het verhaal was ontzettend mooi. Dat is ook de reden dat het boek niet op mijn DNF stapel is beland. De schrijfstijl was echter niet voor mij en ik denk dat als het verhaal de helft korter was geweest dat het meer tot zijn recht was gekomen. Het las voor mij niet vlot weg en na 2/3 van het boek begon ik scenes te skippen die voor mij niks toevoegde. Daarom geef ik dit boek 2 sterren.