Thriller die zijn bestaansrecht ruimschoots verdient

De Zweedse journalist en auteur David Lagercrantz (1962) verwierf internationale bekendheid door de bestseller Ik, Zlatan, een biografie over Zlatan Ibrahimović, en de vervolgen op de 'Millennium'-trilogie van Stieg Larsson. In 2021 kwam het eerste deel rondom het opmerkelijke duo psycholoog Hans Rekke en politieagente Micaela Vargas uit, Obscuritas, recentelijk gevolgd door Memoria. De vertaling nam Edith Sybesma voor haar rekening.

In Memoria is veertien jaar eerder de mooie, hoog opgeleide Claire spoorloos verdwenen, om slechts enkele maanden later dood en verbrand op te duiken bij een ongeluk met een tankwagen in Spanje. Haar echtgenoot is echter niet overtuigd van haar dood en beweert dat hij hier ook bewijs van heeft. Op een recente vakantiefoto, genomen in Venetië, staat een vrouw die overeenkomsten vertoont met Claire en hij klopt voor hulp aan bij Vargas en Rekke. Deze laatste ziet in eerste instantie daadwerkelijk gelijkenissen met de overleden vrouw, waarna Micaela belooft de zaak uit te zoeken. Hoe verder het onderzoek vordert, hoe meer vragen de verdwijning van de dood gewaande vrouw oplevert. Het lijkt erop dat de antwoorden in het verleden van Rekke liggen. Ondertussen worstelt Micaela met haar criminele broer Lucas, die haar pad net even te vaak naar haar zin kruist en tot haar ontzetting nu wel erg dicht bij komt.

Wat bij dit tweede deel in de serie direct opvalt, is de – wederom – Latijnse titel Memoria, geheugen. Ook in het verhaal zelf word je bij monde van Hans Rekke veelvuldig met het Latijn geconfronteerd. Gelukkig wordt dit keurig vertaald en zijn dit zo’n beetje de moeilijkste woorden in dit verder zeer toegankelijk en met licht onderkoelde humor geschreven boek.

'In dubio non est agendum. Bij twijfel is het beter om niet te handelen. Maar welkom, hoe dan ook, en ik ben bang dat ik u teleur moet stellen. Als vijand ben ik op dit moment geen uitdaging.'

De niet al te lange hoofdstukken bestaan grotendeels uit pakkende dialogen en zeer filmisch geschreven scènes, die maken dat het boek vlot leest en het verhaal blijft boeien. De dwars door elkaar heen lopende verhaallijnen in combinatie met de frequente flashbacks zorgen ervoor dat je als lezer bij de les blijft.

Lagercrantz besteedt veel aandacht aan de toch wat stereotype personages, waarbij de van tijd tot tijd manische psycholoog ruimschoots de kroon spant met zijn profiler-achtige benaderingen met muzikale inslag:

'Ik herken die voetstappen,' zei hij alleen. [...] 'ik herken ze aan de kracht en het ritme van je passen, de achtste-punt-zestienden.'

Het ontbreken van bloederige plaatsen delict zal voor veel lezers als een verademing aanvoelen in het tegenwoordig steeds gruwelijk wordende thrillerlandschap. Memoria is dan ook geen nagelbijtend spannende whodunit, maar vooral een intrigerende en lekker weg lezende what happened-thriller die door de goed uitgewerkte verhaallijnen en de prikkelende dialogen zijn bestaansrecht ruimschoots verdient.