Die geesten jagen je het stuipen op het lijf!

Nadat Lucy voor zichzelf is begonnen, moet Lockwood & Co het zonder haar doen. Maar dan krijgen ze opdrachten die ze niet zonder Lucy kunnen voltooien en misschien dat ze haar ook wel een beetje missen? Ze vragen om haar hulp, maar is Lucy bereid om haar reden waarom ze is vertrokken opzij te zetten en terug te komen?

Toen ik erachter kwam dat Lucy ontslag nam bij Lockwood & Co, was ik erg benieuwd hoe het vierde deel zou gaan. Hoe zou Stroud het boek schrijven? Zou je vanuit meerdere perspectieven lezen, om te kijken hoe het bij Lockwood & Co aan toe ging? Of zou het net zo gaan als de boeken ervoor? Ik zal je vertellen, het is precies hetzelfde. Of dit negatief was? Nee, het was niet nodig en anders is het toch bizar om bij een boek ineens vanuit meerdere perspectieven lezen, terwijl dit eerder niet het geval was.

Hoewel Lucy zelf is opgestapt, merk je dat ze toch haar ex-collega’s mist. Ze leest in de krant dat het team het erg goed doet en je merkt dat ze toch wel graag terug wil. Toch weet ze dat het niet kan en Schedel helpt haar daarmee een handje. Oh, wat hou ik toch van zijn sarcastische opmerkingen. Ik moet er altijd weer om lachen.
Maar Lucy kan het niet laten om tegen hem te snauwen en geïrriteerd te zijn, zoals ze ook tegen andere nieuwe teamgenoten doet. Ze zegt dan wel niks, maar ze denkt toch wel veel gemene dingen. Kom op! Wees eens wat aardiger!

“Fletse Tina, middelmatige Ted en nerveuze Dave. Ja, dat was mijn team, met deze drie moest ik samenwerken. Het is een wonder dat de geest niet verdampte van angst.” - Lucy Carlyle

Ook is het prettig om te merken dat de personages een ontwikkeling doormaken. In de eerste paar boeken (nog tot het vorige boek!) is de relatie tussen Lockwood en Kipps echt slecht. Lockwood wilde niet graag met Kipps samenwerken (wat toch wel te begrijpen is), maar in dit deel gaat het al stukken beter. Hopelijk zetten ze hun samenwerking in het laatste deel voort.

Daarnaast is er wat meer contact met Fittes en Rotwell, waardoor je de grote bureaus wat beter leert kennen. Natuurlijk ken je hun geschiedenis al, nu leer je ook de CEO’s wat beter kennen. Zij spelen een grote rol in de boeken, dus dat was wel heel fijn.

Ook is er gedurende het boek de hele tijd spanning. Ik las een keer ‘s avonds en toen ze bij een bepaalde zaak was, moest ik gewoon doorlezen omdat het zo spannend was! Ik durfde het boek niet weg te leggen en wilde eerst weten hoe het afliep, totdat ik van mezelf mocht slapen!
Nu is het natuurlijk niet de hele tijd spannend, maar toch is het de hele tijd heel interessant. Bijvoorbeeld als George vertelt over zijn geniale ideeën, is het nog niet saai.

Of ik alleen maar positief ben over dit boek? Ja, behalve dat ik het een beetje irritant vond dat de Vlammende Geest in het boek een Vlammende Schaduw wordt. Dat was het enige wat ik een beetje jammer vond, maar ik begrijp dat de Vlammende Geest toch net wat lekkerder klinkt als titel.

En last but not least, het einde! De cliffhanger! Oh mijn Goden! Ik moet gewoon het vervolg hebben! Wanneer is het augustus?!