Misschien toch de sterretjes waard?

Dit is niet een normaal liefdesverhaal. Het gaat over Henry die verliefd wordt op Grace, maar zij is anders dan andere meisjes. Ze draagt overduidelijk een groot verdriet met zich mee en Henry wil weten wat er met haar aan de hand is. Ze is moeilijk te bereiken, maar hij zal het proberen. Heel hard en met zijn hele hart.

Toen ik net begon in het boek, had ik geloof ik nog niet echt waardering voor YA-boeken met een literaire schrijfstijl. Zo vond ik Ik Geef Je de Zon ook niet zo bijzonder. Ik kwam er in het begin moeilijk doorheen en legde het dan al gauw aan de kant. Het was alleen wel een bibliotheekboek, dus kon ik het boek niet uitlezen.
Gelukkig heeft de uitgeverij Young & Awesome besloten ook e-books vrij te stellen van de boeken, dus downloadde ik hem om het toch uit te kunnen lezen. In die tijd was ik namelijk nog niet bekend met het begrip “DNF”. Ik begon aan het e-book, maar kwam niet verder dan hoofdstuk 1. Maar, ik gaf niet op en begon dit jaar weer opnieuw. Ik heb hem nu eindelijk gelezen!

Wat mij vooral in het begin irriteerde, was het feit dat Henry gelijk verliefd werd op Grace. Misschien bestaat dit wel, maar ik geloof zelf niet zo in ‘liefde op het eerste gezicht’. Dit was voor mij onrealistisch.
Soms was hij nogal irritant, omdat hij teveel van mensen wil. Hij verlangt dingen van Grace die ze hem niet kan geven. Hij wil dat mensen dingen doen, wat niet bij iedereen mogelijk is.
Hij was ook aan de ene kant heel wijs, maar aan de andere kant weer totaal niet. Hij was zo, dat ik niet wist wat ik precies van hem moest vinden.

“En al die tijd hield ik van haar, zoals zij van hem.
In alle stilte, tussen ziel en schaduw.”

Henry wordt verliefd op Grace en zij draagt duidelijk een groot verdriet met zich mee. Ze draagt jongenskleren, loopt met een kruk en zegt nee tegen het hoofdredacteur zijn. Henry begrijpt dit niet en wil ontdekken wat er met haar aan de hand is. Helaas was dit voor mij al snel duidelijk, waardoor het niet meer zo als een verrassing kwam. Natuurlijk waren de details voor mij ook onduidelijk, maar in grote lijnen had ik al kunnen gokken wat er aan de hand was.

De schrijfstijl is literair en met mooie metaforen zoals Kintsukuroi, maar is het toch vlot en lees je er makkelijk doorheen. Ook de verwijzingen vond ik leuk gedaan, hoewel het er soms net iets teveel waren. Op bijna elke pagina was er wel eentje te vinden, dus dat had prima minder gemogen.

“Maar wat je niet mag vergeten, zoals ik me herinnerde toen ik Grace zag weglopen, is dat je bijzonder bent.”

Het einde vond ik misschien wel het mooiste van het hele verhaal. Het is verrassend en ik had het totaal niet zien aankomen. Ik vind het leuk dat er net een andere weg is ingeslagen en het verhaal op het einde nog een leuke twist geeft die absoluut realistisch aanvoelt. Het was goed.
Nu ben ik ook benieuwd geworden naar Een bijna definitieve lijst van nachtmerries, omdat ik weet dat die ook positief ontvangen is. Daarnaast klinkt het verhaal origineel en anders dan dit verhaal. Ik ben in ieder geval nieuwsgierig!

Recensie is oorspronkelijk verschenen op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2018/11/11/recensie-sterrenstof-krystal-sutherland/