Indrukwekkende zoektocht

Het boek is in de ik-vorm geschreven. De hoofdpersoon, Vincent, is de verteller.
Het verhaal zit erg goed in elkaar en nergens wordt het te clichématig of te sentimenteel, wat met zo'n onderwerp makkelijk zou kunnen.
Het is spannend. Je gaat er helemaal in mee, ... in de idee dat Menno misschien toch niet dood is. Zijn lichaam is tenslotte nooit gevonden. Misschien wou Menno verdwijnen. Er verdwijnen veel mensen, … om elders een nieuw leven op te bouwen. Het is dan ook helemaal niet zeker dan Menno wel wil gevonden worden!
Of heeft Vincent iets te veel fantasie? Is hij een betrouwbare verteller of schept hij zijn eigen wereld?
Sommige hoofdstukken gaan over Vincent's zoektocht, en andere gaan over zijn herinneringen aan Menno, zijn kindertijd. Vincent keek erg op naar zijn jongere broertje, Menno, die veel meer durfde dan hij en die veel zorgelozer in het leven stond.
Door die sprongen in de tijd krijgt het verhaal extra vaart.

Iemand schreef dat het boek een open einde heeft.
Maar dat vind ik niet. De slotzinnen zijn heel duidelijk en laten niets aan de verbeelding over.
Fantastisch debuut.

Citaat:
“Ik heb de neiging om even te proberen in tegenovergestelde richting over de loopband te lopen, zoals Menno tot grote woede van pa en ma vroeger vaak flikte op de roltrappen van Vroom & Dreesmann. Ikzelf bleef altijd in de buurt van mijn ouders. Als ik Menno zag wegglippen, zei ik niets. Niet omdat Menno bij het kruisen van onze blikken zijn wijsvinger voor zijn mond hield. Ook niet omdat ik mijn broertje niet wilde verraden. Het was een mix van spanning en bewondering die maakte dat ik niets zei, maar ademloos keek naar mijn heldhaftige broertje.”