Wat een mooie taal !

Wat een boek ! Wat een mooie taal ! De verteller van Amerikaans-Vietnamese oorsprong schrijft een brief aan zijn moeder. Hij vertelt haar verhaal en zijn verhaal, afwisselend door mekaar en haalt volgende thema's aan : de Vietnamoorlog, racisme, drugs- en verslavingsproblematiek, identiteit, homoseksualiteit . Dat laatste is één van de hoofdthema's. We volgen de ontluikende seksualiteit tussen de verteller en zijn vriend Trevor.
De Vietnamoorlog die zijn sporen nalaat ook al is de oorlog al jaren voorbij. De oorlog laat zijn grootmoeder en moeder getraumatiseerd achter.
Ik lees een boek nooit 2 keer, maar dit boek verdient een herlezing, dit is er één dat ik nog eens ter hand zal nemen.
Er zijn zoveel mooie passages in dit boek ondanks de zware, rauwe thema's. Mooie metaforen.
Deze wil ik met u delen :
"Maar waarom kan de taal voor creativiteit niet de taal van regeneratie zijn ? "

"Je vroeg me hoe het is om schrijver te zijn en ik schotel je een puinhoop voor, ik weet het. Maar het is ook een puinhoop, ma - dit is geen hoge vlucht van de verbeelding. Het is een diepe val. Dat is wat schrijven uiteindelijk is, na alle onzin: zo diep vallen dat de wereld een genadige nieuwe gezichtshoek biedt, een groter perspectief gemaakt van kleine dingen, het pluisje plotseling een enorm laken van mist dat precies zo groot is als je oogbal. (......) "

Een aanrader ! Een vernieuwde manier van schrijven !