Ze hebben mijn vader vermoord

In zijn debuutroman "Weg met Eddy Bellegueule" maakt de auteur komaf met zijn moeilijke jeugd, vol vernederingen, geweld, armoede, alcoholisme. Hij ontvlucht het homofobe milieu, kan studeren, wordt schrijver.
Dit is zijn derde boek, het begint met de toenadering die Louis zoekt met zijn vader en het lijkt zelfs tot een verzoening te komen, want die vader is niet meer dezelfde man.
"Je koopt de boeken die ik publiceer, je geeft ze aan de mensen om je heen. Je bent veranderd, van de ene dag op de andere, een van mijn vrienden zegt dat kinderen hun ouders omturnen, en niet andersom."
Pakkend is dat hij ook schrijft : "Ik heb vaak het gevoel dat ik van je hou."
Verder omschrijft hij het milieu waarin zijn vader zelf opgroeide, hoe hij in dat milieu is blijven vast hangen. Niet geworden is wie hij wilde worden, gedoemd om ook in de fabriek te gaan werken zoals zijn vader en grootvader. Zijn lichaam daar kapot ging na een arbeidsongeval en nog meer nadat hij nog als straatveger voor een minimumloon moest zwoegen.
Louis wijst ook met de vinger naar de beleidsmakers en benoemt Chirac, Sarkozy, Hollande en Macron, want ze mogen wel eens vernoemd worden, de personen die systematisch de sociale voorzieningen afbouwden en mensen zoals zijn vader nog dieper in de miserie duwden.