Lezersrecensie
Verslavend
Soms weet je na een of twee pagina’s al dat je de hele serie wilt gaan lezen.
Ik had een tijdje geleden van deze Napolitaanse serie het eerste deel gekocht omdat ik na lang aarzelen toe wilde geven aan de type die erover ontstaan was, met het idee om te kijken wat ik ervan vond. Na twee pagina’s wist ik dus dat ik de hele serie wil. Ik ben fan.
Het is Elena, als dame van in de 60, die terugkijkt op haar leven en haar vriendschap met Lila. Onmiddellijk verdwijn ik helemaal in de jaren ’50 van Napels, ik doe alles mee met de twee meisjes. Prachtig hoe Ferrante de aandacht weet te vangen, het leven in een oude volkswijk tot leven brengt, van kinderen die samen opgroeien onder niet echt optimale omstandigheden, waar armoede troef is, het leven hard en gewelddadig en waar iedereen altijd voor zichzelf moet opkomen.
De rode draad is de vriendschap tussen de nukkige Lila en volgzame Elena, allebei heel intelligente kinderen. Onderhuids heerst een voortdurende competitie tussen hen, bij de een omdat ze constant wil bewijzen dat ze de beste is maar zeker niet de mooiste, en bij de ander omdat ze geen kansen krijgt maar veel ambities heeft en niet achter wil blijven. Elena mag naar de middelbare school, maar Lila moet gaan werken in de schoenmakerij van haar ouders. Maar haar ambities zorgen ervoor dat ze stiekem meeleert, meeleest met haar vriendin. Toch is zo snel mogelijk trouwen voor haar de enige manier om uit het verstikkende milieu te komen. Meester in manipuleren als ze is, lukt haar dat als ze 16 jaar is.
De vriendschap is heel ingewikkeld, juist door de competitie. Toch kunnen ze elkaar nooit loslaten en hebben ze het beste met elkaar voor. Beiden hebben ze niemand anders die zo vertrouwd is.
En dan, bijna aan het einde, krijgen we plotsklaps een inkijkje in Elena’s werkeljke, onbewuste gevoelens. Ferrante beschrijft dit prachtig, als een logisch vervolg van het hele voorgaande verhaal, als een bloemknop die je ineens open ziet springen.
'De geniale vriendin'. In mijn idee sloeg de titel op Lila, ik was dan ook echt verbaasd toen tegen het eind van het boek Ferrante het tegenovergestelde beweerde. Je wilt niet niet stoppen, dus hop! Gauw het tweede deel halen. Dan kan ik tenminste verder…
Ik had een tijdje geleden van deze Napolitaanse serie het eerste deel gekocht omdat ik na lang aarzelen toe wilde geven aan de type die erover ontstaan was, met het idee om te kijken wat ik ervan vond. Na twee pagina’s wist ik dus dat ik de hele serie wil. Ik ben fan.
Het is Elena, als dame van in de 60, die terugkijkt op haar leven en haar vriendschap met Lila. Onmiddellijk verdwijn ik helemaal in de jaren ’50 van Napels, ik doe alles mee met de twee meisjes. Prachtig hoe Ferrante de aandacht weet te vangen, het leven in een oude volkswijk tot leven brengt, van kinderen die samen opgroeien onder niet echt optimale omstandigheden, waar armoede troef is, het leven hard en gewelddadig en waar iedereen altijd voor zichzelf moet opkomen.
De rode draad is de vriendschap tussen de nukkige Lila en volgzame Elena, allebei heel intelligente kinderen. Onderhuids heerst een voortdurende competitie tussen hen, bij de een omdat ze constant wil bewijzen dat ze de beste is maar zeker niet de mooiste, en bij de ander omdat ze geen kansen krijgt maar veel ambities heeft en niet achter wil blijven. Elena mag naar de middelbare school, maar Lila moet gaan werken in de schoenmakerij van haar ouders. Maar haar ambities zorgen ervoor dat ze stiekem meeleert, meeleest met haar vriendin. Toch is zo snel mogelijk trouwen voor haar de enige manier om uit het verstikkende milieu te komen. Meester in manipuleren als ze is, lukt haar dat als ze 16 jaar is.
De vriendschap is heel ingewikkeld, juist door de competitie. Toch kunnen ze elkaar nooit loslaten en hebben ze het beste met elkaar voor. Beiden hebben ze niemand anders die zo vertrouwd is.
En dan, bijna aan het einde, krijgen we plotsklaps een inkijkje in Elena’s werkeljke, onbewuste gevoelens. Ferrante beschrijft dit prachtig, als een logisch vervolg van het hele voorgaande verhaal, als een bloemknop die je ineens open ziet springen.
'De geniale vriendin'. In mijn idee sloeg de titel op Lila, ik was dan ook echt verbaasd toen tegen het eind van het boek Ferrante het tegenovergestelde beweerde. Je wilt niet niet stoppen, dus hop! Gauw het tweede deel halen. Dan kan ik tenminste verder…
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Erika
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
