Rauw, scherpe randjes.

We vervolgen Elena’s verhaal waarin ze haar vriendschap met Lila beschrijft, in het Napels van de jaren ‘60, in een wereld waar mannen het voor het zeggen hebben, waar geweld de boventoon voert, en waaruit ze allebei op hun eigen manier proberen te ontsnappen.

Als twee tegenpolen trekken ze elkaar gedurende de jaren aan om elkaar vervolgens weer af te stoten, ze verliezen elkaar uit het oog, vinden elkaar terug en blijven zich altijd maar aan elkaar spiegeleb. Ze zijn beiden op zoek naar een manier om hun lot in eigen hand te nemen.

Al op de dag van haar huwelijk was het Lila duidelijk dat dit niet de ontsnapping is die ze voor ogen had, dit is waar het eerste deel eindigt. Haar man is een gewelddadige bedrieger. Toch blijft ze, ze geeft niet op, halsstarrig als ze is probeert ze er haar voordeel uit te halen.

Intussen blijft Elena op haar school, maar niet meer van harte. Ze laat zich teveel afleiden in een poging te zijn zoals Lila. De verstandhouding tussen de meisjes daalt tot een nulpunt – Lila is vaak ongeïnteresseerd in Elena en wil alleen maar de dame uithangen. Ze is iemand die pakt wat ze wil hebben, niemand ontziet, terwijl haar vriendin zich te afwachtend opstelt en iedereen tevreden wil houden. In alle zijn ze elkaar tegengestelde.

Elena verliest zich in het politiek correcte intellectuele circuit allemaal in een poging zichzelf te bewijzen. Altijd houdt ze de rol van chaperonne en bemiddelaar. Daardoor vist ze vaak achter net, totdat ze eigenlijk een mogelijkheid ziet om uit de wijk, het armoedige leven te ontsnappen.

De vaak korte hoofdstukken hebben een prachtige spanningsboog, ook dit deel zit weer heel evenwichtig in elkaar. We horen allen uit de pen van Elena en wat zij uit de derde hand weer van anderen verneemt om het leven van Lila te beschrijven. Dat maakt het heel dynamisch en realistisch. Fijn om te lezen. Gelukkig is er nog een derde én een vierde deel!