Wonderlijk. En verrassend.

Wonderlijk. Dit is mijn eerste indruk van het boek. De lange, poëtische zinnen geven het een sprookjesachtig, mysterieus tintje. De sfeer is onmiddellijk neergezet.
Het verhaal lijkt tijdloos, of los van de tijd. Ik zou niet verbaasd zijn geweest met een begin als ‘Er was eens…..’
Ruby’s zwakke adoptiemoeder Barbara is niet opgewassen tegen haar gewelddadige echtgenoot Mick, die zijn geadopteerde dochter regelmatig in elkaar slaat. Ruby is zelf aan het woord, in hoofdstukken in de ik-vorm. Ze vertel zodanig alsof het lijkt alsof Mick Ruby niet écht kan raken. Ze beschrijft zijn daden in de prachtigste metaforen, alsof ze erboven staat. Afstandelijk. Ze doet me een beetje denken aan Luna Lovegood, een enigszins bevreemdende, mysterieuze, spirituele personage in de Harry Potter-boeken.

De sfeer is onheilspellend, indringend, macaber. Ruby ziet dingen die anderen niet zien. Als leer vraag ik me voortdurend af wat werkelijk is en wat niet.
We lezen ook de geschiedenis van Ruby’s echte moeder Anna en daarnaast is ook nog ‘Schaduw’ aan het woord, een van de schimmen die alleen Ruby altijd ziet.

Een bijzonder boek. Wonderlijk, inderdaad. Geen echte thriller, en zeker ook niet een dertien-in-en-dozijn-boek. Heel mooi.
En verrassend.