Zou je het zelf overleven?

Het boek “Verloren kinderen” was voor mij een kennismaking met de auteur Dieter Declercq en hij heeft me aangenaam weten verrassen.
Wanneer de Duitse bezetter in allerijl het Belgische grondgebied verlaat bij het beëindigen van de eerste wereldoorlog, mislukt hun plan om een ingenieuze bunker die ze gebouwd hebben te laten ontploffen. Jaren later ontdekt Paul de bunker op zijn domein en het idee rijpt om de bunker in te richten als schuilkelder voor zijn familie en enkele vrienden. Terwijl ze nog met deze plannen bezig zijn, breekt de tweede wereldoorlog uit en de vrienden worden het slachtoffer van de oorlog. Paul neemt dan het besluit om de kinderen van het weeshuis waar hij werkt, onder te brengen in zijn schuilkelder. De zusters zijn eerst niet te vinden voor zijn plan, maar stemmen in en verhuizen mee met de kinderen. Het leven in de schuilkelder vormt al snel een routine. De stelregel “100 dagen geen lawaai van bommen, vliegtuigen en geweren”, en dan komen we uit de schuilplaats is het motto van Paul.

Dieter Declercq heeft met dit verhaal een aangrijpend maar gelijktijdig zeer mooi verhaal over geloven in elkaar en trouw blijven aan gemaakte afspraken, geschreven.
In bizarre omstandigheden gaan mensen soms vreemd met elkaar om en dat heeft de auteur zeer mooi weergegeven in zijn verhaal. De discipline drijft boven, tot er iemand het gezag in twijfel durft trekken. Zeer realistisch en beeldend verwoord. Je krijgt het gevoel dat je zelf mee in de bunker verblijft en probeert een inschatting te maken of de echte wereld nu al veilig is of niet. Je leeft voortdurend mee, ook wanneer je de beschrijving krijgt van wat er in de buitenwereld gebeurt en de reactie die daarop volgt in de bunker. De eeuwige twijfel slaat ook bij de lezer toe: zullen de bewoners van de bunker ooit nog de moed hebben om hun veilige schuilhaven te verlaten of zijn ze gedoemd er stilletjes ten onder te gaan?