Een poging om een cold-case nieuw leven in te blazen?

Voor de Boekenreizigers Leesclub lazen we al een hele tijd terug het boek “Het meisje dat spoorloos verdween”, een boek gebaseerd op waargebeurde feiten.
Met “Het meisje dat spoorloos verdween” neemt Marja West de lezers mee in een van Nederlands spraakmakende cold-cases, de mysterieuze verdwijning van de vijftienjarige Willeke Dost in januari 1992. Ze probeert in dit boek antwoorden te vinden op gebeurtenissen die ondertussen plaats gevonden hebben en een reconstructie ervan te maken aan de hand van verslagen, getuigenissen, foto’s, …
Probleem is dat de verdwijning van Willeke Dost niet echt iets is dat tot bij ons in Vlaanderen is doorgedrongen en de case dus totaal vreemd is voor mij. Ook na het lezen van dit boek, blijven er veel vraagtekens. Uiteindelijk is het een geheel van gissen, missen en een andere gok wagen. En doordat het boek niet chronologisch verloopt maar heel veel sprongen in de tijd maakt, ontbreekt een duidelijke structuur waar je als lezer toch wel op zit te wachten. Gevolg is ook dat heel veel fragmenten al een keer gepasseerd lijken te zijn, of toch in ongeveer dezelfde verwoording eerder in het boek opgenomen zijn waardoor je iets krijgt van “dat weten we nu ondertussen wel”.
Anderzijds moet ik wel toegeven dat ik me niet echt verveeld heb tijdens het lezen.
Hoe moeten we dit boek dan interpreteren? Als een mooie poging om een cold-case nieuw leven in te blazen? Ook dat is te hoog gegrepen, maar het boek zal allicht wel lezers vinden die er weg van zijn.