Onvergetelijk ontroerend.

In “Wacht maar tot ik groter ben” vertelt Michael Planting het verhaal van twee kleine Joodse jongetjes die op een gruwelijke manier kennismaken met het begrip oorlog.
Gabrian en Jordan worden samen met hun ouders op transport gezet vanuit kamp Westerbork richting de vernietigingskampen in Polen. Bij een blokkade van Poolse verzetsleider weten de jongetjes te ontsnappen uit de trein. Ze worden echter al snel opgepakt door de Duitse soldaten onder de leiding van Vonkle. Deze sadist schakelt, onder valse beloftes, de jongetjes in om allerlei gruwelijke daden te stellen. Vonkle beseft al snel dat hij de twee van elkaar moet scheiden om hen in te schakelen voor zijn plannetjes. Gabrian wordt naar een werkkamp gestuurd, waar hij als kind uitzonderlijk in leven wordt gehouden ten dienste van Vonkle. Jordan wordt bij eenheud van Vonkle ondergebracht. Zullen de broertjes elkaar nog terugzien?
Dit hartverscheurend verhaal neemt de lezer mee in het zoveelste fictieve verhaal rond de gruwelijkheden die Wereldoorlog II met zich meebracht. En of het nu fictie of non-fictie is, maakt niets uit, het is een verhaal dat zeker een vorm van waarheid bevat als je de vele overleveringen leest. Een verhaal dat op een serene manier nogmaals aantoont dat massahysterie leidt tot wangedrag. De auteur weet zijn lezers te raken door onschuldige kinderen te kiezen als zijn hoofdpersonages in dit verhaal. Hun goedgelovige houding tegenover deze van de sadistische Duitse bevelhebber geeft het verhaal een bijzonder karakter. De manier waarop het verhaal vertelt wordt maakt het zo aangrijpend en bevattelijk. Je ziet de gebeurtenissen zich zo voor je ogen ontwikkelen. Je wil ingrijpen, maar beseft dat dit nu eenmaal niet kan. Je zit op de eerste rij, maar bent geboeid en moet het verhaal ondergaan. Het klinkt misschien vreemd voor zo’n gruwelijk verhaal, maar ik heb er echt leesplezier bij ervaren. Een absolute aanrader die tot nadenken aanzet.