Licht verteerbare zinnen

Drie Nederlandse meisjes van 17 reizen samen en trekken met hun zware rugzakken door Zuid-Frankrijk. Het is de zomer van 1978. Doris, Nola en Gaby maken ginds kennis met André, een plaatselijke adonis van eind twintig. Al snel vormt hij met Gaby een stel. De twee tortelduifjes gaan druiven plukken in St. Paul, terwijl de andere meisjes hun reis verderzetten. Aan het einde van hun trip keren ze terug naar een vooraf afgesproken plaats, om zich te herenigen met de twee verliefden. Nola en Doris vinden echter Gaby en André niet terug. Ze botsen echter wel op Abdoel en Akil, twee Noord-Afrikanen. De mannen nodigen de meisjes uit om intussen een prachtig kasteel te bezoeken in de buurt. Tot het onheil toeslaat en Akil en Doris uit het zicht verdwijnen en Nola opgescheept is met Abdoel…

"Tien minuten later steken ze samen met Abdoel en Akil de Place de la République over en worden ze, zo zal later blijken, van achter halfgesloten luiken nagestaard. Wat doen ze daar, die meisjes, zijn ze hun verstand verloren?"

In Abdoel en Akil - een korte en heel compacte roman van nauwelijks 150 pagina’s - beschrijft Yolanda Entius (1961) de levens van haar twee hoofdpersonages. Ze slaagt er zelfs in om tientallen jaren te overbruggen, met weinig woorden. Je voelt je als lezer betrokken bij de gebeurtenissen van die zomer van 1978 en bij de verdere levensloop van de jeugdvriendinnen. Hun mooie toekomstdromen worden erg gehypothekeerd. Een indringende roman over schuld en onschuld, angst en schaamte. Niet toevallig ook de titels van de drie delen en de hoofdthema’s uit het boek.

Vooraleer ze in 2005 debuteerde met haar roman Rakelings was ze eerder aan de slag als actrice en regisseuse. Yolanda Entius miste haar start als schrijfster niet, ze won immers meteen de Selexyz Debuutprijs. Met haar nieuwste roman Abdoel en Akil is ze nu terug van even weggeweest. De Franse taalfoutjes die het boek af en toe ontsieren: jammer, maar helaas…

Met haar scherpe observatievermogen tekent de auteur de levenswandel uit van haar protagonisten. Ze doet dit zonder tekenen van emotionaliteit te tonen. Precies alsof het haar onbewogen laat. Twee jonge levens die ergens de weg kwijtraken, om die later ook nooit meer terug te vinden. Nola belandt in een langdurig isolement; het echte geluk is niet voor haar weggelegd. Tevens loopt ze rond met een torenhoog schuldgevoel tegenover Abdoel, terwijl dit helemaal niet hoeft. Doris van haar kant heeft een blijvende angst voor mannen en voor Noord-Afrikanen in het bijzonder. Vooringenomenheid kan hard aan je knagen; ook als lezer van dit boek…

Abdoel en Akil is een roman, waarin zelfs een rampzalige gebeurtenis en de daaraan gekoppelde nare gevolgen worden weergegeven in licht verteerbare zinnen. Dit is precies ook de verdienste en tevens één van de belangrijkste handelsmerken van Yolanda Entius.