Lezen met een lach en een traan.

Twee uitersten: Dina en haar dochter Janne. Moeder is kankerpatiënt en wil geen verdere behandeling. Ze wil immers volop genieten van de tijd die haar nog wordt gegund; het onderste moet uit de kan. Janne wordt geteisterd door een burn-out en wordt te veel bemoederd door Dina. De complexe relatie tussen moeder en dochter, alsook die met anderen, wordt scherp neergezet.

Welkom in het wereldje van Dina en Janne! Een beklemmend wereldje dat zo herkenbaar en levensecht wordt beschreven. De lezer wordt over en weer geslingerd tijdens de frequente perspectiefwisselingen. Toch doen dergelijke wisselingen geen pijn, het lijkt nooit op een bruuske schakeling. Inge van der Krabben behandelt toch wel keiharde thema’s, ze doet dit echter met een humoristische benadering en pompt een massa lucht in haar verhaal. Van lucht gesproken: het begin schept alvast een opgewekte sfeer. Wat nadien volgt is een metamorfose van een eeuwige twijfelaar in een zelfstandige vrouw. Een moeder die als een stoere, zelfbewuste dame uiteindelijk alles los kan laten. Je wordt geconfronteerd met twee totaal van elkaar verschillende persoonlijkheden. Ze delen echter wel hun onderlinge liefde. Een debuutroman over het heden zoals het zo vaak is, echt uit het leven gegrepen. De emoties vliegen in het rond, maar spatten nooit uit elkaar. De intensiteit neemt gestaag toe, van een leuk optreden met konijn Carel tot en met de boodschap “Er is heus wel iemand die aan je denkt”.
Een erg toegankelijke schrijftaal die het loodzware verhaal en de emoties steeds onder controle houdt. Het blijft steeds boeiend. Een debuutroman vol menselijke warmte, waarbij het spreekwoord “Carpe diem”, - pluk de dag - nooit ver weg is. Tot waar we kijken kunnen is een verhaal dat niemand koud kan of mag laten. Heftig, maar bijzonder ontroerend mooi. Dit is lezen met een lach en met een traan.