Vrij briljante roman verstopt in veel te veel bladzijden

Aan prachtige ideeën geen gebrek. Maria Stahlie (1955) laat het eerste van de drie delen van haar roman Egidius spelen in 1972. In dat jaar werden de Olympische Spelen gehouden in München. Palestijnen gijzelden Israëlische atleten. Joden werden opnieuw belaagd op Duits grond. Het eindigde op 5 september in een gruwelijk bloedbad.

Die datum is belangrijk voor de 10-jarige Annette, de hoofdpersoon van de roman. Haar moeder heeft in het voorjaar verteld dat zij een abortus heeft laten uitvoeren, toen nog illegaal in Nederland. Annette gokt dat ze een broertje zou hebben gekregen. In een flits bedenkt ze een naam voor hem: Egidius. En ze rekent uit wanneer hij zou worden geboren: 5 september. Ze kijkt uit naar die dag. Een fantasiebroertje, wat een prachtig gegeven. De harde werkelijkheid van München die door het veilige pantser van een kind breekt: ook goed.

Maar waarom verdoet Maria Stahlie toch zoveel bladzijden aan beschrijvingen van tuinen en andere overbodige uitleg in kinderstijl? 'De deur van de schuur stond open. Oom Joop was iets aan het doen in de schuur.' Zo jammer, omdat bijvoorbeeld de schildering van het linkse milieu waarin Annette opgroeit zo goed getroffen is.

In het tweede deel is ze 21 jaar en studeert ze in de VS. Ze is gebiologeerd geraakt door een stilleven van Pieter Claesz. Als dit een knipoog is naar Het puttertje van Donna Tartt is dat gewaagd. Tartt houdt het wel vol haar grote romans tot op zinsniveau spannend te houden en Stahlie niet.
Het is een cliché geworden te beweren dat dikke boeken steevast te dik zijn, maar dat is hier echt het geval. Een strenge eindredacteur had wonderen kunnen verrichten.
Wie in de boekhandel een vrij briljante coming-of- ageroman van 337 pagina's hoort kermen dat hij wil worden bevrijd uit een boek van 508 pagina's staat bij de stapel van Egidius in de buurt.