Een boek dat je letterlijk en figuurlijk naar de strot grijpt

Deze debuutroman verhaalt de jeugdjaren van Eva, middelste kind in een probleemgezin, waar alcoholmisbruik leidt tot verwaarlozing van de drie kinderen. Ondanks deze thuissituatie komt Eva over als een tiener met het hart op de juiste plaats en een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Ze wint meteen je sympathie.
Het boek wordt opgebouwd rond drie verhaallijnen: (i) het heden, t.t.z. een decemberdag in 2015, wanneer Eva met een smeltend blok ijs in haar kofferbak terugkeert naar de herdenking in haar geboortedorp; (ii) de zomer van 2002, de laatste zomer die de 14-jarige Eva samen met haar jeugdvrienden Pim en Laurens doorbrengt en (iii) haar kindertijd die aan die zomer voorafging.
De auteur wisselt voortdurend tussen de drie verhaallijnen, maar toch voelt dit niet als een breuk in het verhaal aan. Integendeel, de onderhuidse spanning die wordt opgebouwd, loopt feilloos door de verschillende verhaallijnen voort. Als lezer voel je, met toenemend onbehagen, dat het verhaal zijn apotheose nadert en dat dit geen ‘happy end’ zal zijn, maar toch wil je verder lezen om een antwoord te krijgen op de vraag die je vanaf bladzijde één bezig houdt: ‘Wat is de bedoeling van het ijsblok ?’
Als alle antwoorden gegeven zijn, blijf je als lezer verweesd achter.
Een erg goed boek … maar niet een boek waar je blij van wordt.