Een 'lief' boek over gewone mensen

Dit boek start met een ophefmakende gebeurtenis. Een vliegtuig crasht en alle inzittenden zijn dood, op één twaalfjarige jongen na: Edward. Hij verliest zijn ouders en zijn broer.
In een eerste verhaallijn vertelt het boek hoe Edward probeert verder te leven met dit immense verlies. Hij wordt opgevangen door zijn oom en tante, een ongewild kinderloos echtpaar, maar krijgt aanvankelijk niet echt een connectie met hen. De enige met wie dat wel lukt, is Shay, het buurmeisje. In de eerste tweehonderd bladzijden beschrijft de auteur op fijngevoelige manier het verwerkingsproces van Edward. Dit is mooi, maar naar mijn gevoel gebeurde er erg weinig. Het verhaal speelt zich vooral af in de gevoelswereld van Edward. Als volwassen lezer had ik vooral medelijden met de volwassenen die zo hun best deden om tot Edward door te dringen, maar daar niet in slaagden.
Een tweede verhaallijn speelt zich af aan boord van het vliegtuig en vertelt – van uur tot uur – de gebeurtenissen aan boord, die aan de crash voorafgaan. Opnieuw gebeurt er niet echt veel spectaculairs. De auteur biedt vooral een inkijkje in het leven van een aantal van de andere passagiers. Deze verhaallijn eindigt aan het eind van het boek met de crash, waarmee het boek ook is begonnen.
Op ongeveer twee derden van het boek ontmoeten beide verhaallijnen elkaar: Edward vindt de brieven die de nabestaanden van de andere inzittenden van het vliegtuig hem hebben gestuurd. Op die manier krijgt Edward een zicht op de levens van zijn medereizigers, die de crash niet overleefden. Deze ‘kennismaking’ blijkt uiteindelijk ook bevorderlijk voor het herstelproces van Edward. Hoewel hij beseft dat hij het verlies van zijn broer en ouders voor altijd met zich meedraagt, herwint hij zijn levenslust en maakt hij weer plannen voor de toekomst.
Dit boek vertelt geen grootse gebeurtenissen, maar focust vooral op goede mensen en hun oprechte gevoelens.