John Steinbeck draait zich om in zijn graf

De vergetene is een verhaal over een gewetenloze en meedogenloze man (de grootvader van de auteur) wiens geboortenaam we nooit zullen weten.

Het levensverhaal van grootvader wordt door de auteur chronologisch en in razend tempo opgesomd in 56 hoofdstukken die zich afspelen tussen 1901 (de bevruchting) en 1947 (het jaar waarop grootvader onzichtbaar werd voor de wereld). Ik las dit boek voor de Hebbanleesclub. Ik dacht een biografie te gaan lezen met een ‘fascinerend’ levensverhaal (in positieve zin). Misschien heb ik mij laten misleiden door de zin op de achterflap: ‘vergeten door de geschiedenis, maar niet door zijn kleinzoon.’ Hierdoor ging ik er (onterecht) vanuit dat het jammer was dat hij vergeten was en dat zijn kleinzoon hem recht wilde doen. De subtitel versterkte dit voor mij door het woord ‘redden’.

Juist dat wat een levensverhaal voor mij boeiend maakt (psychologische diepgang: waarom is iemand zo geworden, wat dacht, voelde hij, welke emoties gingen erin hem om), heb ik niet teruggelezen.

Ik bleef doorlezen omdat ik een vervolg of uitleg verwachtte op zaken die ertoe leken te doen (bleken uiteindelijk vaak losse eindjes) en omdat ik geboeid was door de historische feiten die ik zeker niet allemaal kende. Maar nadat ik daarin een paar onjuistheden ontdekte, ging ik twijfelen aan wat er overeind bleef van de andere ‘historische feiten’. Dat begint al met de naam Kappa op de cover.

Ik ben het eens met de schrijver wat hij aan het eind van zijn boek zegt: ‘Te weten waar precies de grens van de werkelijkheid die van de verbeelding snijdt, is nu echt het voorrecht van de schrijver.’ Maar waarom dan beginnen met: ‘Mijn grootvader, een waargebeurd verhaal.’