‘Een fantoomkind blijkt altijd het kind van een ander.’

Rafels is een aangrijpend verhaal over niet zomaar een stukgelopen huwelijk. Het lijkt misschien in eerste instantie een cliché van de overspelige echtgenoot die verliefd wordt op een veel jongere vrouw. Dit is misschien wel de directe aanleiding voor Frits en Lina om in therapie te gaan, maar zeker niet de oorzaak van het gebroken, gerafelde huwelijk.

Het was even wennen aan de snelle wisselingen van perspectief. Maar doordat je de personages hierdoor ook al snel beter leert kennen – hun angsten, verlangens, gebreken en moed – vielen de vele wisselingen me al snel nauwelijks meer op en wilde ik vooral doorlezen.

Door de sessies met de therapeute in het nu, en de wisseling van perspectief in zowel het heden als het verleden, kom je beetje bij beetje te weten welke onderliggende trauma’s en gebeurtenissen aan de breuk vooraf zijn gegaan.

‘Mijn vader was thuisgekomen met drie ijsjes en had bulkend geroepen: “Er is er één gevallen. Precies de jouwe!” en hij wees naar mij.’

De grote vraag voor Lina: Waar was Frits op de belangrijkste momenten in hun leven? De grootste angst voor Frits misschien wel afwijzing.

De gebeurtenissen in de herfst van 2009 worden door Marianne zo levensecht beschreven dat het voelde alsof ik aanwezig was bij iedere stap richting het ergste wat je als ouders kan overkomen.

‘Wie zich permitteert gedachten aan vroeger naar boven te laten komen, laat toe dat zo’n herinnering verleden tijd is geworden.’

De schrijfstijl van Marianne is vlot en beeldend. Ze trakteert de lezer op zinnen om te herhalen en te overdenken. Haar inlevingsvermogen en vervolgens het vermogen om dit te delen met de lezer is groot.