Geen luchtig tussendoortje

“Dagen van verlating”, de vertaling van Elena Ferrante’s “I giorni dell’abbandono”, beschrijft de gevoelens, gedachten en het handelen van Olga, een 38-jarige vrouw, die na 15 jaar huwelijk door haar man in de steek wordt gelaten voor een jongere vrouw en achterblijft met hun 10-jarige zoontje Gianni, 7-jarige dochtertje Ilaria en de hond Otto.

“Ik weet niet of ik haar meteen herkende. Ik voelde alleen een soort vuistslag in mijn borst. Misschien was het eerste wat ik opmerkte dat ze erg jong was, zo jong dat Mario naast haar een oude man leek. Of misschien viel me voor alles de blauwe jurk op die ze aan had, een jurk van luchtige stof, een ouderwetse jurk, zo’n jurk die je kunt kopen in luxe tweedehandszaken, een jurk die ver van haar jeugd afstond, maar soepel om haar lijf viel, dat rijk was aan lichte golvingen, de golf van haar lange hals, van haar borsten, haar heupen, haal enkels. Of het was haar volle, blonde, in haar nek met een speld bijeengestoken haar dat me trof, een magische vlek.”

Ferrante beschrijft genadeloos Olga’s gevoelens: ongeloof, afwijzing, wanhoop en eenzaamheid. In het begin is er nog wel begrip voor Olga, maar langzaamaan verandert dat als je je realiseert welke vreemde dingen Olga doet, jezelf afvragend hoe Olga toch zo de weg -en zichzelf- is kwijtgeraakt.

“’ Genoeg!’ gilde ik. ‘Hou op met zo te hameren!’ Ilaria’s mond zakte open van verbazing en ze stopte. ‘Ik zei toch dat ik wilde ophouden.’ Ontmoedigd knikte ik. Ik was bezweken, […] Ik handelde in het wilde weg, het lukte me niet om me aan een strategie te houden. De enige bondgenote die ik op de wereld had was dat meisje van zeven, […] "

Olga stort in, wordt met zichzelf geconfronteerd en klampt zich vast aan het verleden. Uiteindelijk doet Olga een poging haar leven weer op te pakken en uit haar isolement te komen, door een aantal mensen te bellen en de relatie met haar vriendin Lea weer aan te knopen.

“Lea belde me ’s avonds laat, [..]. Tenslotte nodigde ze me uit voor het avondeten, de volgende dag, […].ik telde automatisch de couverts en de stoelen. Het waren er zes. Ik verstijfde: twee stellen, ik en nog een zesde persoon. […] ze had een gelegenheid voor me willen creëren om iemand te ontmoeten, voor een avontuurtje, een tijdelijke relatie of een definitieve. […] Het ontmoedigde me. Dat staat me dus te wachten, dacht ik. Dit soort avonden. Bij vreemden opdraven met het stempel op me van vrouw in afwachting van een nieuw leven.”

Een roman over een gebroken vrouw die zich weer weet te herpakken. Geen luchtig tussendoortje.