Moede(r)loos

Lisanne van Sadelhoff’s “Je bent jong en je rouwt wat” is geen zelfhulpboek. Het is een persoonlijk verhaal over rouw, pijn, verdriet, je schuldig voelen en jaloezie. Open, eerlijk, rouw, maar ook met humor. In korte hoofdstukjes beschrijft Van Sadelhoff de periode van de diagnose terminale kanker bij haar moeder tot ongeveer twee jaar na haar moeders overlijden. Elk hoofdstukje heeft een titel met een clichéuitspraak, zoals “Gelukkig heb je de herinneringen nog.”, “Iedereen gaat er anders mee om.”, “Je moet sterk zijn.”, “Heb je het al een plekje gegeven?”, “Je moeder zal altijd bij je blijven.” Daarnaast beschrijft ze een deel van haar therapiesessies en telefoonnotities met haar broer.

Hoewel het een persoonlijk verhaal is en elk rouwproces anders is (en mag zijn), is het ook heel herkenbaar als je zelf met verlies te maken hebt gehad.
Mijn moeder was 47 toen ze in 1986 aan kanker overleed. Ik was 21. Mijn rouwproces startte pas jaren later, omdat ik het eerder niet toeliet. Het leven moest -immers- doorgaan voor mijn zusje en mijn vader. Rouwen… hoe dan? Sadelhoff’s verhaal voelt -zelfs na zoveel jaren- herkenbaar.

"Verdriet gaat niet weg, maar het raakt op de achtergrond, wanner je hoofd en je hart nieuwe herinneringen en ervaringen krijgen. […] Het gaat niet om wat er op je bordje komt, het gaat erom hoe je met dat volle bordje omgaat. […] Ik zal altijd om mijn moeder blijven rouwen. Zolang ik rouw, heb ik lief."