Vertel ik het wel of vertel ik het niet?

“Afstuderen en betaald werken is niet haalbaar. Dat geeft te veel stress en de kans op een terugval in een psychose is hoog. Het beste is om uit te stromen naar een beschermde woonvorm, een Wajong-uitkering te ontvangen en vrijwilligerswerk te doen.”
Deze woorden sprak de psychiater van Anita Hubner in 1995, toen zij 21 jaar was en opgenomen werd in een kliniek.

Er bestaan veel vooroordelen over mensen met een psychische aandoening. Er rust nog steeds een groot taboe op en toch maakt bijna de helft van de Nederlandse bevolking ooit in zijn of haar leven een psychische aandoening mee, zoals depressie, autisme of angststoornis.

Hubner laat in zeven hoofdstukken zien hoe je openheid kunt geven en welke voor- en nadelen daaraan kleven, hoe je omgaat met schaamte en vooroordelen en hoe je zelf de regie pakt. Een stappenplan, diverse oefeningen en haar eigen verhaal en de bijlagen, maken dit zelfhulpboek leerzaam voor mensen met een psychische aandoening, hun naasten en voor hulpverleners. Ja, ook voor hulpverleners, want ook daar komt stigmatisering nog veel voor; gelukkig is hier de laatste tijd meer aandacht voor.

Halverwege het boek raakte Hubner mijn interesse een beetje kwijt. De uitgewerkte oefeningen leken een herhaling van eerdere uitwerkingen, maar bij hoofdstuk 6 (ook voor hulpverleners) en 7 (haar verhaal) had ze me er weer helemaal bij.