Lezersrecensie
Let it be
P.I.D. -Paul-Is-Dead- is Bronja Hoffschlags originele debuutroman over de complottheorie rondom The Beatles en bestrijkt diverse thema’s zoals eenzaamheid, onvoorwaardelijke liefde, verdriet, vertrouwen, geheimen, vriendschap en volharding.
“De oude rugzak die hij op de middelbare school ook gebruikt had lag al maanden klaar onder zijn bed. Ooit hadden er leerboeken in gezeten en schriften en schrijfgerei. Nu bevatte de rugzak niet meer dan het meest essentiële, maar toen hij deze onder het bed vandaan naar zich toetrok, leek de tas veel zwaarder dan vroeger. Hij had geweten dat ze zouden komen.”
Zo begint P.I.D. Thomas (Tom) probeert te ontsnappen; de spanning zit er direct in.
Na de proloog, waarin de spanning wordt opgebouwd, maken we een sprong in de tijd van 30 jaar (1999) en leren we Beth en Robert, de ouders van Thomas, kennen. Vervolgens maken we kennis met meerdere personages zoals de 19-jarige buurjongen Syd, zijn moeder Judith en zijn 10-jarige zusje Sadie, maar ook leerling-verpleegster Kirstie.
P.I.D. is gebaseerd op bestaande feiten en personages; Hoffschlag heeft zeer uitgebreid researchwerk gedaan en feiten en fictie zijn nauwelijks uit elkaar te houden. De personages zijn voldoende uitgewerkt om met ze mee te leven. Hoffschlag weet meerdere verhaallijnen boeiend neer te zetten, doorspekt met prachtige dialogen, die je het gevoel geven midden in het verhaal te zitten -er deel van te zijn bijna. Door middel van flashbacks komen we steeds meer te weten over Thomas als bijna twintiger. Overal vind je verwijzingen naar muziek, die deze roman een extra dimensie geven. Je hoeft geen fan van The Beatles te zijn om te kunnen genieten de complottheorie die wordt neergezet. Steeds meer puzzelstukjes lijken het bewijs te leveren dat Paul dood is en door Billy Shears, een lookalike, is vervangen
Thomas zit al dertig jaar in een psychiatrisch ziekenhuis, kreeg nooit bezoek en lijkt zich daarin te berusten. Hij heeft een bijzondere band met Kirstie, die hem in zijn waarde laat en niet oordeelt.
“Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging. Hij had de hele wandeling gezwegen, […] Inmiddels begreep ze dat het juist die stiltes waren die tot hem spraken, meer dan gesprekken ooit zouden kunnen. […] Toen, alsof hij haar eerdere gedachten had gelezen, merkte hij op: ‘Ik kan met niemand anders zwijgen zoals met jou.’”
De epiloog, juli 2016, rondt het verhaal af maar voelt een beetje als "feelgood-einde" en dat had voor mij niet gehoeven. Aan de andere kant maakt het de discussie rondom Paul ook in deze tijd weer actueel.
Wat is de waarheid?
"For though they may be parted, there is
Still a chance that they will see
There will be an answer, let it be."
“De oude rugzak die hij op de middelbare school ook gebruikt had lag al maanden klaar onder zijn bed. Ooit hadden er leerboeken in gezeten en schriften en schrijfgerei. Nu bevatte de rugzak niet meer dan het meest essentiële, maar toen hij deze onder het bed vandaan naar zich toetrok, leek de tas veel zwaarder dan vroeger. Hij had geweten dat ze zouden komen.”
Zo begint P.I.D. Thomas (Tom) probeert te ontsnappen; de spanning zit er direct in.
Na de proloog, waarin de spanning wordt opgebouwd, maken we een sprong in de tijd van 30 jaar (1999) en leren we Beth en Robert, de ouders van Thomas, kennen. Vervolgens maken we kennis met meerdere personages zoals de 19-jarige buurjongen Syd, zijn moeder Judith en zijn 10-jarige zusje Sadie, maar ook leerling-verpleegster Kirstie.
P.I.D. is gebaseerd op bestaande feiten en personages; Hoffschlag heeft zeer uitgebreid researchwerk gedaan en feiten en fictie zijn nauwelijks uit elkaar te houden. De personages zijn voldoende uitgewerkt om met ze mee te leven. Hoffschlag weet meerdere verhaallijnen boeiend neer te zetten, doorspekt met prachtige dialogen, die je het gevoel geven midden in het verhaal te zitten -er deel van te zijn bijna. Door middel van flashbacks komen we steeds meer te weten over Thomas als bijna twintiger. Overal vind je verwijzingen naar muziek, die deze roman een extra dimensie geven. Je hoeft geen fan van The Beatles te zijn om te kunnen genieten de complottheorie die wordt neergezet. Steeds meer puzzelstukjes lijken het bewijs te leveren dat Paul dood is en door Billy Shears, een lookalike, is vervangen
Thomas zit al dertig jaar in een psychiatrisch ziekenhuis, kreeg nooit bezoek en lijkt zich daarin te berusten. Hij heeft een bijzondere band met Kirstie, die hem in zijn waarde laat en niet oordeelt.
“Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging. Hij had de hele wandeling gezwegen, […] Inmiddels begreep ze dat het juist die stiltes waren die tot hem spraken, meer dan gesprekken ooit zouden kunnen. […] Toen, alsof hij haar eerdere gedachten had gelezen, merkte hij op: ‘Ik kan met niemand anders zwijgen zoals met jou.’”
De epiloog, juli 2016, rondt het verhaal af maar voelt een beetje als "feelgood-einde" en dat had voor mij niet gehoeven. Aan de andere kant maakt het de discussie rondom Paul ook in deze tijd weer actueel.
Wat is de waarheid?
"For though they may be parted, there is
Still a chance that they will see
There will be an answer, let it be."
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van JolandavanE
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
