Zilt

De liefde tussen Sel en Olivia (Liv) is dood. Dat hebben velen ongetwijfeld wel eens meegemaakt. Wat we in ‘Zilt’ voor de kiezen krijgen is een beetje pingpongen tussen de twee hoofdpersonages. Als lezer wou ik er vooral achter komen waarom hun liefde geëindigd is en vooral: door wie?

Hoofdstuk per hoofdstuk en gerecht per gerecht leert de lezer Sel en Liv beter kennen en reis je in stukjes terug naar hun verleden. Zowel hun verleden samen als hun jeugd. Naar het einde toe werd ik telkens maar meer en meer verrast. Wauw. Ik moet zeggen dat de epiloog toch binnenkwam. Er werden voor mij toch enkele bommetjes gedropt, om dan zo te eindigen. Zonder dit te willen spoilen voor mensen die het boek willen lezen, het is soms allesbehalve hoe je denkt dat het zal zijn.

‘Zilt’ kwam naar het einde toe toch wel binnen. De grappige zinnen en soms absurde situaties zorgden ook voor genoeg tegengewicht en humor in het verhaal.

“Ik heb wel degelijk ooit geprobeerd een eetstoornis te ontwikkelen, maar ik had er het karakter niet voor.”
“Iedereen had dus zijn best gedaan, maar je best doen is zelden genoeg. Anders was iedereen een neurochirurg of een astronaut of God weet waarvan kleine etters tegenwoordig dromen. Gamer? Influencer?”

“Ik maakte daar mijn eerste bore-out door, lang voordat die staat van emoties een modeding werd. Het is zelfs nu nog niet zo hip als de tegenhanger en ik moet toegeven dat dat me wel verwondert. Het is in ieder geval een gemiste kans voor al de ziekenkashangers. Komt het niet veel beter over om te zeggen dat je je slecht bent beginnen te voelen omdat je zoveel meer wou doen maar dat er niks omhanden was? Dat je drive en engagement zo groot waren dat de rest van de wereld niet kon volgen? Want het ‘ik ben zo moe omdat iedereen van alles van me wil dat ik niet kan geven’-riedeltje begint wat afgezaagd te worden.”