Diepgaand

Toffee was het tweede boek dat ik las van Sarah Crossan. Het eerste: "Gewicht van water " vond ik al erg uniek met die vrije versvorm en de manier van lay-outen hierdoor. Maar daar was ik minder mee in de emoties van het hoofdpersonage dan bij Toffee.
Er staan in dit boek zoveel mooie quotes in over vriendschap, eenzaamheid, verdriet, ... Ik wilde ze boven mijn bed hangen om nooit meer te vergeten. Je leeft echt mee met Allison die wegloopt van haar gewelddadige vader en ergens anders haar plaats in de wereld probeert te vinden. Ze kleurt hierbij vaak buiten de lijntjes: inbreken in het huis van de demente Marla, geld verdienen met duistere praktijken van haar nieuwe vriendin, ... Maar toch lijkt ze de rust te vinden die ze thuis zeker nooit had. Af en toe zijn de omschrijvingen zo abstract dat ik niet helemaal snapte waar het over ging. Maar meestal wel echt knap verwoord.