Een lach, een traan

Ik hou van het observatievermogen, de schrijfstijl en droge humor van Diane Broeckhoven. Vóór dit "dagboek" dat ik als recensieboek ontving, heb ik al 4 boeken van haar hand gelezen, waarbij elk boek steeds beter werd in mijn ogen. In "Kroniek van een overzichtelijk jaar" krijgen we een uitvergroting van dagdagelijkse gebeurtenissen, maar Diane houdt het tegelijk herkenbaar. En dat maakt het mooi. Een gedeelte van het boek heb ik gelezen in de trein richting Brussel, mijn medereizigers keken raar op toen ik een paar keer luidop aan het lachen was. Zeker met de anekdote dat Diane moest bewijzen dat ze nog leefde om zo haar pensioen vanuit Nederland te mogen ontvangen. Ze krijgt hierbij een uittreksel uit het bevolkingsregister, ondertekend door Bart De Wever. "Buiten kan ik een huppelpasje nauwelijks onderdrukken. Ik leef. Bart De Wever heeft het zelf gezegd." Ze vertelt ook over veranderende vriendschapsbanden, overlijdens, de medemens op straat die voor verdriet kan zorgen. Aan het eind van het boek, vond ik het zo jammer dat het jaar 2018 voorbij was... Ik had best nog wat meer willen lezen.
Anderzijds: kenmerkend voor een dagboek zijn de losse fragmenten, met af en toe een rode draad door een persoon die terugkomt. Dat is het verschil met de vorige boeken die ik van Diane Broeckhoven las, met een mooie opbouw van het verhaal zodat je er helemaal kan inkomen. De verhalen kruipen als het ware onder je huid. Bij "Niemand heeft het gedaan" en "Wat vooraf ging" had ik enorm dat gevoel. Maar dus minder met dit boek door de andere insteek. Ik werd aan het eind ook afgeleid door de tekst van het muzikale verhaal "Svenja". Voor mij had het geen meerwaarde om dit zo uitgebreid op te nemen.
Om een score te geven heb ik uiteraard vergeleken met de andere boeken van Diane die ik eerder las: dan is dit voor mij 3,5 ster waard.