Prachtige autobiografie over twee geliefden uit verschillende werelden

Ik mocht dit boek lezen voor het Selfpub café, een platform dat aandacht geeft aan boeken die in eigen beheer zijn uitgegeven. Als lezer krijg je het boek van je keuze gratis opgestuurd en dan heb je een paar weken om het boek te lezen. Als je het uit hebt, schrijf je een recensie en stuur je het boek op jouw kosten naar de volgende. Het is de bedoeling dat je verschillende keren op sociale media laat zien dat jij dit boek leest en ook moet je de recensie zoveel mogelijk delen. Je mag na afloop ook iets in het boek schrijven, want na een jaar rondreizen komt het boek weer terug bij de auteur.

Wanneer Dorothea Born als 25 jarige een reis door Arizona maakt om daar te gaan paardrijden, ontmoet ze Jamison, een Navajo-indiaan. Het is liefde op het eerste gezicht. Een hele zomer zijn ze samen. Ze leiden toeristen rond die bij hen een kampeervakantie te paard boeken. Intussen zorgen ze voor de paarden in de koraal.
Dorothea doet er alles aan om door Jamison's familie geaccepteerd te worden. Ze probeert zoveel mogelijk volgens de Navajo way of live te leven, dat wil zeggen zoals de Navajo's dat al honderden jaren doen, dus o.a. zonder stromend water of elektriciteit. Maar als je de taal niet spreekt is dat niet gemakkelijk. Zeker niet als zijn familie vindt dat jij een slechte invloed hebt op hun zoon en ceremonies houdt om jou te verdrijven.
Langzaam aan begint Dorothea zich steeds meer aan te passen en thuis te voelen in Monument Valley. Samen met Jamison bedenkt ze manieren om voor altijd bij elkaar te kunnen blijven en moeten daarbij vele obstakels overwinnen.
Het boek is geschreven vanuit de ik-persoon, je zit als lezer helemaal in het hoofd van Dorothea en leeft intens met haar mee. Maar ook hoe het is voor Jamison, die soms verscheurd wordt tussen trouw aan zijn familie en cultuur en zijn liefde voor Dorothea, krijgen we te lezen.
De schrijfstijl is in het begin wat wennen, vooral omdat er nog wat overbodige woorden in de zinnen staan en sommige dingen onnodig herhaald worden.
Ik heb vaker boeken gelezen over westerse mensen die een tijd lang te midden van een totaal andere cultuur verblijven. Vaak werd die cultuur dan vanuit een superieure positie beschreven en niet zelden probeerde de hoofdpersoon de anderen te bekeren. Mijn indianennaam was Blanke Appel beschrijft daarentegen hoe een westerse vrouw de Navajo way of live met respect behandelt en haar best doet om ook zo te leven.
Het boek begint in 1990 en hoewel Jamison traditioneel probeert te leven, rijdt hij ook rond in een pick-up truck en draagt hij een spijkerbroek. Het is denk ik het dilemma waar veel inheemse volken wereldwijd mee te maken hebben. Je wilt traditioneel leven en je cultuur levend houden, tegelijkertijd is er de invloed en druk van buitenaf.
De cover geeft precies de inhoud van het boek weer. Een westerse vrouw die uitkijkt over Monument Valley.
Halverwege het boek staan een aantal foto's van personen die in het boek voorkomen, van Navajo-kunst, van Dorothea's leven daar en natuurlijk van Jamison. Dit is zeker meer dan een leuke toevoeging.
Bij het boek hoort een boektrailer en ook dit filmpje geeft een beeld van het boek.