Niemand weet meer hoe het kind in zich te laten zijn

Wat een heerlijk boekje!

Een ode aan het kind in elk van ons.

Weg met de sleur en de conventies van het volwassen leven. Toegeven aan de speelse verlangens van het hart. Ik geef het toe: helemaal geloofwaardig is het niet maar tegelijkertijd vind ik het heel herkenbaar. Als mature volwassene is het ook belangrijk om af en toe vanuit je kindpositie te spreken en te handelen. Ook het kind in ons heeft een plaats.

De hoofdpersoon Alexandre Eiffel, jawel, nakomeling van Gustave Eiffel die de driehonderdtwintig meter hoge toren liet bouwen, dat nog altijd in de weg staat op de linkeroever van de Seine, beseft tot zijn ontzetting dat hij een groot mens is geworden, een dooie diender van achtendertig jaar oud.

Hij heeft zopas deze ochtend bij het opstaan zijn eerste grijze haar ontdekt. Terwijl hij in de namiddag langs de stalletjes slentert van de Parijse vogelmarkt beseft hij dat het kind in hem al lang is opgehouden met zingen. De opgewekte levendigheid die hem als kind bezielde, heeft zich uit de voeten gemaakt.

Opeens hoort hij de stem van zijn vader die toen Alexandre veertien was, uit de weg is geruimd door kanker:

'Kleine Wilde, je bent een dwaas.'

De Kleine Wilde draait zich om en staat oog in oog met Lily, de papegaai uit Gabon die zijn vader als cadeau voor zijn moeder had meegebracht uit Afrika.

Al op jonge leeftijd verloor hij eerst zijn vader, twee jaar later zijn moeder en zijn tante had moeten overgaan tot de verkoop van Mandragora, het familiehuis dat Gustave Eiffel in 1908 had laten bouwen aan de kust van de Middellandse Zee en waar Alexandre zijn jeugd had doorgebracht. Ze nam hem mee naar Parijs om hem daar groot te brengen.

In het huis van zijn oma vindt hij een envelop met een stempel op - een eiland met twee palmbomen - het herkenningsteken van het Genootschap van de Crusoe's, een geheim clubje van vijf leerlingen van het Mistral College, een internaat. Er staat op dat ze zouden bijeenkomen in het jaar 2000, zelfde dag, zelfde uur, zelfde plaats.

Hij heeft nog één dag tijd en vertrekt overhaast naar de plaats van afspraak: een grot aan de rand van het Appelboomeiland. Het is het begin van een avonturentocht dat het kind in hem zal ondernemen. De volwassene Alexandre Eiffel is niet meer...

Ongeveer halfweg het boek staat een mooie prentenkaart van het Appelboomeiland en vanaf dan is het boekje origineel en geestig vorm gegeven.

Ik heb het boekje heel graag gelezen. Ik hou van de schoonheid van de zinnen en de geestigheid in het verhaal. Hoewel het een boekje voor jongeren zou kunnen zijn, is het tegelijk ook een boek voor volwassenen.

Zeker voor volwassenen in onze westerse cultuur. Hier wordt van je verlangd dat je in het rijtje loopt, voorzichtig en voorspelbaar. Gevoelens worden angstvallig in toom gehouden, mogen niet getoond worden, al zeker niet op een werkplek. Gevoelens zijn lastig en je mag je er zeker niet door laten overmannen.


De schrijver geeft in dit boek de boodschap mee om het kind in je volwassen leven te laten bestaan en te re-integreren. Het zal tot een plezieriger en voller leven leiden. Het deed mij zeer sterk denken aan de transactionele analyse, een persoonlijkheids- en communicatiemodel dat uitgaat van drie egoposities: Ouder, Volwassene, Kind. Daarbij staat het kind voor creativiteit, vrijheid en plezier.

Natuurlijk gaat het boek ook over de liefde. De Kleine Wilde doet ook aan de liefde met de dochter van de buren die het evenbeeld is van haar moeder, de vrouw over wie de kleine Alexandre altijd fantaseerde.