Een juweel van moderne Japanse literatuur

In de lente verhuist een jonge vrouw met haar tweejarig dochtertje naar een nieuw appartement in Tokio. Ze is net gescheiden en probeert de zorg voor haar kind te combineren met haar werk. De grote ramen van het appartement laten veel licht door en de vrouw voelt zich bevrijd. Maar de maanden daarna slaat de twijfel toe en verliest ze de controle over haar leven. Wat zal er van haar worden?

Een aantrekkelijke cover in licht roze met een foto van een jong kind met twee roze ballonnen in haar linkerhand. Het meisje kijkt de lezer vragend aan. Wat gaat er door haar hoofd?

Echtscheiding was in de jaren zeventig van de vorige eeuw in Japan nog steeds een taboe. Vooral voor vrouwen was het lastig. Een gescheiden vrouw, alleen, werkend en zorg dragend voor een kind, werd met een scheef oog bekeken. Er rustte een taboe op. Een gescheiden man kwam er veel makkelijker mee weg.

Een situatie in de Japanse maatschappij die door de bekende Japanse schrijfster Yuko Tsushima in deze schitterende roman uitvoerig wordt belicht. Het doet erg denken aan de situatie van gescheiden vrouwen in onze maatschappij in de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw.

Yuko Tsushima werd in 1947 geboren in Tokio. Haar vader was de beroemde schrijver Osamu Dazai, die uit het leven stapte toen zij een jaar oud was. Yuko Tsushima schreef romans en korte verhalen en haar werk werd in Japan met vele literaire prijzen bekroond. Ze stierf in 2016. Het boek verscheen voor het eerst in 1979 maar werd recent herontdekt en maakt nu wereldwijd opgang.

Op de website van Schwob die de mooiste vergeten klassiekers een tweede leven wil geven werd het boek voorgesteld in de leestips voor de winter van '20-'21.

Haar schrijfstijl is kraakhelder, geen tierelantijntjes maar sober. Alsof opsmuk en een veelheid aan fraaie woorden afbreuk zou doen en de lezer alleen maar zou afleiden. Die eenvoud zorgt ervoor dat het bijna poëtisch wordt en heel erg ontroert.


Ik hoop dat er nog meer werk van haar in het Nederlands vertaald wordt en zie ernaar uit meer van haar te lezen. Het boek is oorspronkelijk vertaald door Noriko de Vroomen-Kondo en zij is ondertussen gepensioneerd.

De vertelster, de ik-persoon in het boek, bevindt zich in een lastige periode in haar leven. Haar man die een relatie heeft met een andere vrouw wil van haar scheiden en hij raadt haar sterk aan terug te gaan naar haar ouderlijk huis. Dan pas kan hij met een gerust hart van haar scheiden, had hij eens gezegd. Voor het eerst in haar leven gaat ze alleen op zoek naar woonruimte en vindt uiteindelijk een etage op de derde verdieping van een oud gebouw. De kamers baden in een zee van licht, een domein van licht. Het uitzicht, de weidsheid maken haar blij. Ze voelt zich verlicht, bevrijd. Maar al snel komen de problemen, de twijfels. Moeilijkheden en beslommeringen die elke werkende alleenstaande ouder zal herkennen: een ziek kind, problemen met het huis, buren die klagen, de school die zich ernstig zorgen maakt over het gedrag van haar dochtertje. Dan worstelt ze nog zelf met haar eigen zoektocht naar zelfstandigheid in het proces van loskomen van haar echtgenoot. Ook de relatie met haar dochter, die ze steeds 'mijn dochtertje' noemt, is moeilijk en dubbel.

In twaalf korte hoofdstukken, elk hoofdstuk stelt een maand voor, volgen we haar mee in haar moeilijke zoektocht naar zichzelf en haar eigen plaats in de wereld. Een jaar later verhuist ze naar een kleiner appartement.

Een tijdloos verhaal dat zeker voor alleenstaande werkende ouders zeer herkenbaar is. Want iedereen heeft het soms moeilijk maar voor hen is het het moeilijkst van allemaal.

Dit is beslist een juweeltje!