Van bamboescheut tot legende: het juweeltje van Pauline van de Ven

Schitterende vertelling gebaseerd op een Japans sprookje uit de negende eeuw, Taketorie Monogatari. Een oude bamboesnijder vindt een meisje in een holle bamboestengel. Hij neemt haar mee naar huis. Ze groeit uit tot een beeldschone vrouw. Dan begint de zoektocht naar een geschikte echtgenoot.

Dit is een prachtig verhaal. Ook de uitvoering met dertien linosneden van de hand van de schrijfster maken van 223 pagina's tellende boek een juweeltje.

De bamboesnijder is de oudst bewaarde Japanse roman. Het is geschreven eind negende eeuw of begin tiende eeuw. Tekstcritici verschillen er een beetje over van mening.

In de loop van de tijd zijn er veel verschillende variaties op gemaakt.

In '1001 boeken die je gelezen moet hebben', een uitgebreid naslagwerk over grote romans en schrijvers uit de wereldliteratuur staat de moderne weergave van boek uit 1998 van Japanse schrijver Yasunari Kawabata vermeld in de lijst van boeken die je beslist gelezen dient te hebben.

Ik stel mij tevreden met de uitgave van Pauline van de Ven, aangeschaft voor 50 cent. Het zat tussen de afgevoerde bibliotheekboeken. Ik heb vooral genoten van de taal en de beelden en de prachtige zwarte lino-etsen.

Deze uitgave van Pauline van de Ven is echt een juweeltje. Leuk om als cadeau te geven, leuk om te krijgen.

De negen hoofdstukjes in het boek lezen vlot en zijn in toegankelijke taal geschreven.

Heel het boek gaat over de liefde: de liefde en de spanning tussen het verlangen om vrij en onafhankelijk te zijn en tegelijk iemand te willen liefhebben waar je volledig mee samenvalt. Mikozuki is alleen gelukkig en ze wil alleen huwen met iemand die volledig op haar gelijkt. Iemand die voelt wat zij voelt, denkt wat zij denkt, ruikt wat zij ruikt, proeft wat zij proeft en tast wat zij tast.

Er zit zoveel in deze vertelling. De vijf prinsen zijn eigenlijk verschillende aspecten van de persoonlijkheid van keizer Chitosé, en bij uitbreiding van alle mensen. In de verschillende hoofdstukken over de prinsen worden wordt hun persoonlijkheid uitgebreid, naar het karikutarale toe, maar zeer herkenbaar, beschreven. Er wordt veel aangereikt over geluk en ongelukkig zijn. Zo vond ik de dialoog tussen de Rode Prins en de oude gebogen man met kromme benen die hij ontmoet in de bergen op weg naar Lindl fantastisch. Het is interessant dat de vijf prinsen mislukken in hun zoektocht door een facet van hun persoonlijkheid. Telkens schieten ze in iets tekort. Dus geen mislukken door toedoen van gebeurtenissen buiten hen.

Het slot ga ik niet verklappen maar het is heel onverwacht, een beetje magisch, sprookjesachtig.

Het toont aan de volmaakte schoonheid niet van deze wereld is en niet tussen mensen op aarde gevonden kan worden. Veel goeds schuilt in acceptatie, wat keizer Chitosé dan ook ontdekt. Misschien nog meer in vergetelheid.

Een schitterend verhaal dat zo herkenbaar en universeel is dat iedereen het gelezen zou moeten hebben!