"Hoop is het ding met veren, en hoop is ook het ding met vuur"

Het was heerlijk, maar dan ook echt heerlijk om weer in het verhaal van Arthur en zijn weeskinderen te duiken. Deel 1 heeft me positief verwacht en ookal liep deel 2 naar mijn mening compleet naar verwachting, toch was ook 'Ergens in de azuurblauwe zee' weer een groot succes.

De boeken van T.J. Klune lezen enorm fijn weg. Deze schrijfstijl ligt mij helemaal. Vlot, simpel, soepel, toegankelijk voor eigenlijk iedereen (Okay behalve sommige woorden die Lucy dan gebruikt). Ik weet dat ik een beetje boven de leeftijd van Young Adult uit kom (Echt?!?!), maar deze doelgroep blijft me toch heel erg aanspreken als het over boeken gaat. Ik denk dat ik voor eeuwig een YA-lezer zal blijven, sorry not sorry.

De cover is ook wederom prachtig en heeft, als je dit boek hebt gelezen, ook heel erg veel betekenis. Ik hou van covers die een mooie en duidelijke boodschap geven, maar tegelijkertijd een beetje mysterieus blijven en pas echt gaan spreken als je het boek hebt gelezen. En deze cover is daar absoluut één van.

Qua verhaal.. Tsja, wat kan ik zeggen... T.J. Klune weet ontzetten goed een verhaal neer te zetten dat je raakt. Hij kiest dan misschien een groep (Magische wezens) uit om zijn onderwerp en boodschap duidelijk te maken, maar wat hij vertelt met deze groep is een boodschap die voor vele mensen in onze samenleving van grote betekenis is. Zoveel mensen die zichzelf onder een minderheid zien, zullen de haat, angst, woede en schaamte herkennen die de kinderen van Arthur en Linus (En zijzelf) in dit boek ervaren. In dit boek is het de overheid die de mensen bang maakt van magische wezens en de totale controle wil over wat er met deze mensen gebeurt. En hiervoor gaan ze bijzonder ver. "Zie je iets, zeg dan iets" is dan ook een veelgebruikte zin. En deze hele zin gaf mij de rillingen over mijn lijf. Net als met de Joden in de tweede wereldoorlog, wordt gevraagd om mensen te verlinken, zodat de overheid met ze dan 'dealen'. Arthur heeft hier ervaring mee, verschrikkelijke ervaring, en koos er daarom voor om zelf een weeshuis voor magische jeugd te starten op de plek waar hij zo heeft moeten lijden en doet dit helemaal anders. Hij laat de kinderen zichzelf zijn en leert ze omgaan met hun gaves, angsten, gedachten en de drang om te luisteren naar wat ze altijd verteld is.. namelijk dat ze slecht zijn, slechte dingen gaan doen of zich voor altijd moeten verstoppen. In deel 1 start dit verhaal al, maar in deel 2 komt het tot een grote climax. Waarin het hele gezin ervoor moet kiezen om te schuilen of vechten.

Het hele verhaal ben ik aan het lachen en huilen tegelijk geweest. Het was zo fijn om de karakters weer een poosje mee te maken. Ik ben dol op deze kinderen en ik had ze zo graag in het echt ontmoet, als ze echt waren. Ik ben helemaal gek op Arthur en Linus, die overigens in dit boek hun relatie verder ontwikkelen. De slechteriken zijn dan helaas wel echt slecht, misschien niet tot in het puntje van hun kleine teen, maar zo gedragen ze zich wel. Maar de mensen om wie het gaat, die zou ik zo nog wel 5 delen mee willen maken, gewoon om de humor, de grapjes, de verhalen. Ik heb heel erg hard gelachen en ook heel vaak met de tranen in mijn ogen gezeten tijdens het lezen en dat is waar ik voor lees. Ik wil geraakt worden. en dat gebeurde, tot in mijn ziel.

Het verhaal was misschien een klein beetje voorspelbaar, maar dat mag ook met een boek dat zo'n belangrijke boodschap heeft. Namelijk dat hoop altijd wint. Liefde altijd wint. Zo'n boek moet goed aflopen. En dat was ook helemaal okay.

Ik heb 1 heel klein puntje van kritiek (?). En dat is het dankwoord.. Sorry T.J. Klune. Ik ben en blijf ook maar een mens en misschien heb ik dit helemaal verkeerd opgevat, maar eigenlijk het hele boek door lees je dat je haat niet bestrijdt met haat, dat vriendelijkheid uiteindelijk meer oplevert en zo heel veel meer mooie opmerkingen. Om jezelf dan in het dankwoord de anti J.K. Rowling te noemen.... Dat voelt toch een beetje raar.. Want zoals je zelf zegt, bestrijdt je haat niet met haat.. En ik snap de woede, ik snap de boosheid.. maar je maakt het niet beter door zelf op een haatdragende manier met iemand anders om te gaan.. Hiermee haal je zegmaar je hele eigen boodschap onderuit... En misschien begrijp ik dat wel helemaal verkeerd, maar dit is wat het met mij deed en daar ben ik dan maar gewoon eerlijk over. Ik weet dat Lucy de antichrist is en dat dat niet betekent dat hij slecht is, dat hij niet voorbestemd is om de wereld naar de verdoemenis te helpen en jezelf de anti- J.K. Rowling noemen maakt van jou hooguit het tegenovergestelde van wat zij is, dat klopt.. Maar het komt wel een beetje anders over.

Ik heb van het verhaal weer 100% genoten en hoop ook stiekem op een volgend deel, want ik wil eigenlijk helemaal geen afscheid nemen van deze geweldige karakters en de emoties die dit boek bij me losmaakt. Ik geef 'Ergens in de azuurblauwe zee' 4,75 sterren!

~Live Your Life Reading