"Je verleden haalt je altijd in"

Schaduw uit het verleden gaat over Dion, die gevlucht is voor haar verleden en haar schaduwen compleet heet geprobeerd haar verleden uit te wissen. Een andere naam, een andere baan, een heel ander leven met een stabiele "saaie" man, en wonder boven wonder, een prachtig zoontje genaamd Boele. Maar dan halen haar schaduwen in. Wat is nu eigenlijk haar grote geheim? En wie probeert haar perfect geconstrueerde leventje overhoop te gooien?

Ik vond de schrijfstijl van Hetty Visser erg fijn. Ik vloog door het boek heen en voor een korte Novella heeft Hetty Visser het met haar schrijfstijl toch voor een heel boek gezorgd. Ze heeft er met de eerste persoonsvorm voor gezorgd dat je Dion, de hoofdpersoon, meteen heel goed leert kennen en goed weet waar ze vandaan komt, wat bij veel korte verhalen nog wel eens mist. Je weet niet alle details, maar je weet genoeg. Met kleine opmerkingen, kleine stukje info, weet je erg veel te maken van haar karakter. De eerste persoonsvorm, waar Hetty Visser voor heeft gekozen, zorgt er tevens voor dat je dichter bij het verhaal staat en dichter bij het karakter. Het verhaal krijgt een persoonlijker tintje, wat maakt dat het makkelijker wordt om je in het hoofd van een karakter te gaan zitten en zijn of haar wereld beter te begrijpen. Ik weet dat de meningen hierover verdeeld zijn, maar ik ben dol op de eerste persoonsvorm.

Qua opbouw miste ik nog wel wat dingen. Ik vond de sprongen van tijd niet altijd even prettig of duidelijk in het E-book. Soms mist er een witregel tussen de sprongen in tijd en de sprongen worden ook niet aangegeven, dus je moet al lezer wel heel goed opletten om dingen niet door de war te halen. Opzich niet erg natuurlijk, maar doordat er soms ook een witregel ontbrak, vond ik het soms wel vervelend. Qua spanning miste ik toch ook wel wat. Je krijgt psychisch gezien heel veel mee van wat Dion voelt en denkt, maar voor mij ontbreekt het hem wel aan spanning. Ik merkte dat ik het verhaal hierdoor wat minder geloofwaardig of interessant vond.

En dan Dion.... Dion heeft me de hele tijd hele dubbele gevoelens gegeven. Door in haar hoofd mee te kunnen kijken en kleine dingen over haar verleden mee te krijgen, kon ik ergens wel herkenning vinden. Zonder in details te treden, kan ik haar keuzes soms best begrijpen en snap ik ook heel goed dat ze mensen niet vertrouwt, dat ze altijd 10 keer over haar schouder kijkt en altijd alles perfect plant en voorbereid. Maar ik kon haar niet uitstaan. Ze was nog jong toen haar van alles gebeurde en er is overduidelijk misbruik geweest. Toch merkte ik dat het lastig was om empathie voor haar te tonen door de keuzes die ze vervolgens maakt. Emotionele manipulatie, liegen en bedriegen en dan ook nog geïrriteerd zijn als een ander zich als slachtoffer opstelt of zich rot voelt... Ik kan daar persoonlijk gewoon heel erg moeilijk mee omgaan en merkte hierdoor heel veel irritatie.

Ook merkte ik dat er voor mij nog losse eindjes aan het verhaal zaten. Geen grote dingen, maar ik miste de logische uitleg van sommige dingen en de diepgang was op de één of andere manier toch wat oppervlakkig. Dion heeft een enorme achtergrond en je hoort wel dingen, maar toch blijf je ook nog met heel veel vragen achter. Samen met het feit dat ik haar dus ook niet echt een prettig karakter vond, had dit wel invloed op mijn leeservaring.

Al met al geef ik 'Schaduw uit het verleden' 2.75 sterren. Ik ben wel erg benieuwd naar het andere boek dat we nog met samenlezenwe lezen, namelijk 'Erfstuk'. Dit boek had namelijk wel erg veel potentie dus ik wil wel graag nog meer lezen van Hetty Visser.