Lezersrecensie
Eerlijke, hilarische verhalen over het ouderschap
“Het is alsof je in een blender zonder deksel zit. Op turbostand”.
Kolven, lichaamssappen, aambeien, kraamverbanden, drammende peuters, volle luiers en watermeloenen. Tara Stokdijk neemt in “Blender zonder deksel” geen blad voor de mond.
Ze laat de lezer meegenieten van de periode van haar zwangerschap en het kersverse moederschap. Dit doet ze op hilarische wijze en met beeldende beschrijvingen.
Voordat ze zwanger werd had ze beelden van haar hoogzwangere zelf in een “fabulous” jurkje, maar hangen op de bank in een joggingbroek bleek de realiteit.
Voor de bevalling had Stokdijk ook plannen gemaakt, ze neemt ons mee in de vele mogelijkheden (zo kan een schepnetje heel handig zijn) echter in het bevalplan werd geen rekening gehouden met een heftige weeënstorm en een zeer snelle geboorte (de blender zonder deksel)
“Er is veel herrie, er zijn veel sappen het voelt alsof je verzwolgen wordt in een draaikolk van geweld”
Later in het boek beschrijft ze waarom het ouderschap met diezelfde blender zonder deksel vergeleken kan worden, heel treffend en met humor.
Stokdijk schrijft over de dingen die ze anders had verwacht of waar ze tegenaan loopt. Zo blijken kolfruimtes niet altijd vanzelfsprekend, heb je geen zeeën van tijd als je kind even slaapt, gaan de wendagen bij de kinderopvang niet gepaard met tranen bij het kind (wel bij de moeder) en is een lange autorit met een eenjarige niet het gedroomde gezellige vakantietripje.
Daarnaast staan er in het boek ook leuke tips (bijvoorbeeld voor de kraamweek) en vertelt ze vol trots en met veel liefde over haar Rosie.
Het boek eindigt met een aantal clichés zoals “je krijgt er zoveel voor terug”. Klopt dit?
Tijdens het lezen moest ik regelmatig (hardop) lachen. Het boek leest heel vlot doordat het allemaal losse, korte verhalen zijn die met elkaar toch een geheel vormen. Het zijn (zoals de ondertitel zegt) echt eerlijke verhalen over het ouderschap, en juist dat is een verademing om te lezen (zeker in de schrijfstijl van Stokdijk).
Een deel van deze verhalen is eerder in aangepaste versie verschenen in de tijdschriften Libelle en Kekmama.
Tara Stokdijk is freelance journaliste en columniste en schrijft voor diverse tijdschriften.
De geweldige omslagillustratie werd gemaakt door Ruben van Aêfst.
Ik wil uitgeverij September en Het Boekencafe bedanken voor dit recensie exemplaar.
Kolven, lichaamssappen, aambeien, kraamverbanden, drammende peuters, volle luiers en watermeloenen. Tara Stokdijk neemt in “Blender zonder deksel” geen blad voor de mond.
Ze laat de lezer meegenieten van de periode van haar zwangerschap en het kersverse moederschap. Dit doet ze op hilarische wijze en met beeldende beschrijvingen.
Voordat ze zwanger werd had ze beelden van haar hoogzwangere zelf in een “fabulous” jurkje, maar hangen op de bank in een joggingbroek bleek de realiteit.
Voor de bevalling had Stokdijk ook plannen gemaakt, ze neemt ons mee in de vele mogelijkheden (zo kan een schepnetje heel handig zijn) echter in het bevalplan werd geen rekening gehouden met een heftige weeënstorm en een zeer snelle geboorte (de blender zonder deksel)
“Er is veel herrie, er zijn veel sappen het voelt alsof je verzwolgen wordt in een draaikolk van geweld”
Later in het boek beschrijft ze waarom het ouderschap met diezelfde blender zonder deksel vergeleken kan worden, heel treffend en met humor.
Stokdijk schrijft over de dingen die ze anders had verwacht of waar ze tegenaan loopt. Zo blijken kolfruimtes niet altijd vanzelfsprekend, heb je geen zeeën van tijd als je kind even slaapt, gaan de wendagen bij de kinderopvang niet gepaard met tranen bij het kind (wel bij de moeder) en is een lange autorit met een eenjarige niet het gedroomde gezellige vakantietripje.
Daarnaast staan er in het boek ook leuke tips (bijvoorbeeld voor de kraamweek) en vertelt ze vol trots en met veel liefde over haar Rosie.
Het boek eindigt met een aantal clichés zoals “je krijgt er zoveel voor terug”. Klopt dit?
Tijdens het lezen moest ik regelmatig (hardop) lachen. Het boek leest heel vlot doordat het allemaal losse, korte verhalen zijn die met elkaar toch een geheel vormen. Het zijn (zoals de ondertitel zegt) echt eerlijke verhalen over het ouderschap, en juist dat is een verademing om te lezen (zeker in de schrijfstijl van Stokdijk).
Een deel van deze verhalen is eerder in aangepaste versie verschenen in de tijdschriften Libelle en Kekmama.
Tara Stokdijk is freelance journaliste en columniste en schrijft voor diverse tijdschriften.
De geweldige omslagillustratie werd gemaakt door Ruben van Aêfst.
Ik wil uitgeverij September en Het Boekencafe bedanken voor dit recensie exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
