Een goed opgebouwde cosy crime

De Nederlandse auteur Corine Hartman heeft een groot aantal thrillers geschreven. Ze won diverse prijzen met haar boeken en werd in 2023 geëerd voor haar hele oeuvre met de Max Gouden Vleermuis. Met haar nieuwe verhalen over de kunstenares Eva Romeijn slaat ze het pad in van de cosy crime. Na twee boeken en een kort verhaal keert ze met Eva voor de vierde keer terug naar Vorden.

Let op, deze recensie kan spoilers bevatten van vorige delen.

Het leven van Eva Romeijn zit in een moeilijke fase. Ze mist haar beste vriendin Annemarie, die overleed aan het einde van het vorige boek. Eva's inspiratie om te schilderen is nog ver te zoeken. Nu ze voor de helft eigenaar is geworden van de galerie van Annemarie's man Winand, kan ze stoppen met schilderles geven. Wanneer ze op een dag thuiskomt, ontdekt ze de zeventienjarige Amelie in haar huis. Het blijkt de erfgename te zijn van landgoed ‘t Medler. Een meisje dat leeft met angst veroorzaakt door haar verleden, want op haar negende werd ze ontvoerd. Na het betalen van het losgeld werd ze weer vrijgelaten, maar het geld en haar vader waren beiden verdwenen. Eva besluit dat het meisje bij haar mag blijven en er ontstaat een speciale band. Dan worden er na elkaar twee vrouwen dood gevonden. Wat is er gebeurd en is Amelie wel zo onschuldig als ze zich voordoet?

De dochter die goed wilde doen is een cosy crime die speelt in de achterhoek. Hartman is bekend met deze regio en dat merk je in haar schrijven. Het levert mooie beelden op van de omgeving van Vorden. Eva Romeijn is het hoofdpersonage, een vrouw van tegen de zestig met een talent voor schilderen. Ze is aardig, sociaal en attent en heeft enkele goede vrienden, zoals Winand de galeriehouder, Rina de uitvaartverzorgster en Leon en Thijs, haar buren die een horecabedrijf runnen. Personages die ook in de vorige boeken een rol speelden. De combinatie is goed en ze zijn allemaal realistisch neergezet. Als lezer ben je met hen in Vorden en leef je met hen mee.

De manier van schrijven kan even wennen zijn door het gebruik van derde persoon, met korte dialogen die beginnen vanuit de verteller.

‘Of de man van Beate, Adrie, vergeten is, vraagt Eva, maar Amelie antwoordt schouderophalend dat ze binnenkort toch met hem te maken zal krijgen. ’Ik moet dealen met mijn angst,’ zegt ze ook.’

Toch weet Hartman de lezer snel het verhaal in te trekken en leest het vlot door. Het is nergens moeilijk, maar vooral herkenbaar. De personages zijn normale mensen, met alledaagse bezigheden, gedachten en wensen. Doordat dit het vierde verhaal is, zijn de personages vertrouwd en leer je ze met elk boek beter kennen. Het is niet noodzakelijk om de boeken in volgorde te lezen, het zijn afgeronde verhalen, maar voor de continuïteit omtrent Eva Romeijn en haar vrienden is het wel leuker om het lezen als serie op te pakken.

Van grote spanning moet een cosy crime het niet hebben, die zit meer in het onbekende dat moet worden uitgezocht en in de psychologie rondom de personages. Amelie blijkt een complexe persoonlijkheid en met haar is er voor Eva een nieuw mysterie in Vorden om te ontrafelen. Oude goed bewaarde geheimen komen na tien jaar aan het licht en er gebeuren vreemde dingen. Samen met Eva ga je als lezer na wat er is gebeurd en zoek je samen met haar naar aanwijzingen. De titel krijgt gedurende het verhaal een verklaring en aan het einde past alles in elkaar.

De dochter die goed wilde doen is een goed opgebouwde cosy crime, vol herkenbaarheid in personages en omgeving. Het gemoedelijke karakter van het verhaal zorgt voor een ontspannen leeservaring. Het lezen over het leven van Eva Romeijn in Vorden mag zeker een vervolg krijgen.