Bijzonder perspectief

Een geschiedenisverhaal welke 2000 jaar geleden start en verteld wordt door een stuk hout. Het is een zeer originele wijze van gebruik van perspectief. Een voorwerp dat onderwerp en hoofdpersonage tegelijk is. Het zorgt ervoor dat Johan de Boose zich over van alles uit kan laten zonder enige consequenties voor hemzelf, want het is een zielloos stuk hout dat zich uit, zich verwondert en zich afzet. Want vooral dat afzetten is een steeds terug komend onderdeel in het boek. Afzetten tegen het geloof en vooral vraagtekens zetten bij het geloof. Was het God die de mens schiep, of schiep de mens de God.

Het is een stuk Olijfbomen hout dat wordt gekozen om het kruis te zijn waaraan Jesjoea sterft. Een stuk hout dat nooit meer hetzelfde zal zijn en een ieder die het aanraakt voelt dat ook. Het verleid diverse historische personages om het bij zich te houden als talisman, wat goed kan als het hout een transformatie heeft ondergaan een bijzonder icoon is geworden.

De historie is niet mooi. Vele oorlogen, veel moorden, het hout maakt het mee en verteld. Soms zelf betrokken, andere keren van een afstand. Met enig cynisme verteld hij de lezer hoe hij erover denkt en dat is vaak niet mals. De humor zit in het onmogelijke, want het hout kan ook met andere voorwerpen van gedachten wisselen. Brillen (oculi) zien ook een hoop van de wereld, maar de lijkwade van Turijn en de voorhuid van Jejsoea zijn toch niet zo alledaags en hebben toch hun eigen verhaal.

Aan het einde van het boek blijven er vragen open. Het voorlaatste hoofdstuk zorgt voor een ongemakkelijk gevoel. Kijken in het hoofd van een radicale moslim, toch geeft het een verhelderend beeld van een visie vanuit de andere kant. Het lijkt echter niet te passen in het boek waarin het hout de hoofdrol speelt. Ook het laatste hoofdstuk zorgt voor meer vragen dan antwoorden. Het herlezen van de proloog brengt enige duidelijkheid maar helder wordt het niet. Het zorgt ervoor dat het dichtslaan van het boek een enigszins onbevredigend gevoel achterlaat.