Het verhaal is mooi, de uitvoering had beter gekund

Twee broers, Damian en Paul, die elkaar jaren niet meer hebben gezien en wiens levens niet met elkaar te zijn vergelijken.

Het verhaal is geschreven vanuit Damian, in dagboekvorm, en het behelst de periode 4 juli - 24 augustus.

De oudste van de twee, Paul, nam op 16-jarige leeftijd de beslissing het ouderlijk huis te verlaten. Hij was klaar met het kleinburgerlijke milieu en de manier waarop zijn ouders tegen het leven aankeken. Het plan was om de wijde wereld in te trekken, om te beginnen naar Australië om bij een wijnboer te gaan werken. Zijn jongere broer Damian, toen 14, liet hij achter met de belofte hem spoedig op te halen zodra hij wat geld had verdiend.

20 jaar later is Paul echter nog steeds niet geweest en Damian heeft nooit de moeite genomen zijn broer te zoeken. Vol wrok omdat Paul zijn belofte hem te komen halen nooit is nagekomen en omdat hij er plotseling alleen voor stond met zijn ouders.

Damian is een zeer succesvol vastgoedondernemer en continu druk. Afsluiten van contracten, vastgoeddeals in het buitenland, de hele dag bellen, mailen en appen. En ondertussen bakken met geld verdienen maar geen tijd om het uit te geven en geen liefde om het mee te delen. Een buitengewoon leeg, eenzaam en egoïstisch bestaan dat uitsluitend draait om werk, succes, geld en materie.

“Je moet in de vastgoedsector gewoonweg risico’s nemen en dat gaat mij goed af. Maar risico’s nemen in mijn privéleven is een heel ander verhaal. Dat doe ik niet. Ik spreid ze liever. Daarom houd ik er meerdere huizen en meerdere auto’s op na en als ik een vriendin heb, houd ik haar zo lang mogelijk aan het lijntje’.

Volkomen onverwacht ziet Damian een documentaire op de BBC waarin zijn broer en zijn leven op zijn tropisch eiland centraal staat. Via de redacteur van het programma heeft hij te horen gekregen dat Paul ongeneeslijk ziek is en niet lang meer te leven heeft. Damian beseft dat als hij zijn oudere broer ooit nog wil zien, hij nú in het vliegtuig moet stappen, richting het tropische eiland in de buurt van Haïti.

De verrassing is groot en de broers zijn blij elkaar eindelijk te zien en in de armen te sluiten. Zij praten bij over de jaren die zij hebben in te halen, over liefde, relaties, toekomstdromen, geluk, ambities, het leven.

Jammergenoeg hebben alle gesprekken min of meer dezelfde strekking; Paul die geniet van het leven en zijn broer adviseert om het geluk in het nu te zoeken in plaats van in de toekomst. Voor hem is er immers geen toekomst meer en hij beseft daardoor des te goed dat je geen zaken voor je uit moet schuiven, geen bucketlist moet maken maar nu genieten, als het mogelijk is met al je dierbaren in de buurt. Ze gaan in hun gesprekken heel summier terug naar hun jeugd, naar de dromen en verwachtingen die zij als puber hadden, hun schooltijd en hun opvoeding.

Damian zijn ogen zijn wel geopend door de gesprekken met zijn broer maar ik betwijfel of het een daadwerkelijke verandering in zijn leven zal geven.

Het geheel is allemaal nogal oppervlakkig en weinig confronterend. De karakters zijn niet goed uitgediept (Damian in een doorlopende slachtofferrol) en de vriendinnen van de broers hadden wat meer naar voren kunnen komen. Dat is jammer want er had veel meer uit het verhaal gehaald kunnen worden. Ik heb het boek met een licht teleurgesteld gevoel dichtgeslagen. Ook vanwege de simpele schrijfstijl; veel herhalingen en korte zinnen.

Wel complimenten voor de uitvoering van het boek en de cover; hier is absoluut aandacht aan besteed. Een prettig leesbaar letterfont, een iets groter corps, mooi papier en een mooie omslag.