Buitengewoon knap debuut

Dit boek heb ik mogen lezen voor de Hebban Debuutprijs 2023 en ik vind het fantastisch! Een rauw en eerlijk debuut waarbij ik een traantje heb moeten wegpinken; een teken dat dit boek me dus écht heeft weten te raken.

Het boek is geschreven vanuit Lea, een vijftienjarig meisje dat lijdt aan anorexia. Lea groeit op in een gezin met een moeder, COPD-patiënte en daardoor noodgedwongen altijd verbonden met een zuurstoftank, vader en broer Fos.

De schrijfstijl is niet verbloemend, recht voor zijn raap en komt daardoor extra hard binnen; Jente schrijft in korte maar krachtige zinnen en doet niet aan ‘mooischrijverij’. Je leeft zó intens mee met Lea die je dolgraag in je armen zou willen sluiten en haar helpen maar ook met de rest van het gezin die naast de sores van Lea ieder ook hun eigen sores hebben.

De pijn, de dwangneuroses, de pieken en dalen, het wel willen maar niet kunnen veranderen, de onmacht van de rest van het gezin; het is zo krachtig maar gelijkertijd ook zó liefdevol geschreven. Dit is een boek dat me nog heel lang bij zal blijven en dat ik ook zeker aan anderen zal aanraden.

Een buitengewoon knap debuut van Jente Wortel; ik hoop dat er nog meer mooie boeken van haar hand zullen volgen!

“Ik weet dat het irritant is, dat weet ik heus wel, maar de spijt komt altijd achteraf. Ik heb pas door dat ik de sfeer verziek als ik hem al verziekt heb, en dan is het al te laat.”

“Weerlicht, de dreiging van naderend onheil dat zichzelf in stilte aankondigt. Onheil dat er in feite zelfs al is. Alleen het geluid ontbreekt nog.”